Imagine Australia 23/26 ♥

Rozdział 23.

"Na prawdę Harry?" - spytałaś prawie płacząc, ale tym razem to nie były łzy smutku. Wzruszyłaś się, bowiem nie oczekiwałaś, że chłopak podejmie kiedykolwiek taką decyzję. Decyzję, która może i była szalona, ale za to jaka szlachetna. Hazza skinął głową nie wypuszczając Cię ze swoich objęć i ponownie wpił się w twoje usta. "Ale Harry.. jeżeli to tylko dlatego, że chciałam, że wtedy w łazience..to.." - przerwałaś pocałunek spoglądając w podłogę. Chłopak palcem wskazującym uniósł twoją głowę w górę. "Lilian, patrz na mnie." - znów użył twojego pełnego imienia. Poczułaś napływające stado motyli w brzuchu.

Skierowałaś wzrok w jego przepełnione miłością źrenice. "Nie robię tego dlatego, że chciałaś odejść. Robię to, bo kocham Ciebie i Katy. Nie wyobrażam sobie bez Was życia. " - oznajmił spokojnie, po czym cmoknął Cię subtelnie w czoło. To było jak wiosenny powiew wiatru, jak słońce po najgorszej burzy. Zrozumiałaś, że wtedy na lotnisku miałaś ogromne szczęście wpadając na tego przystojniaka. Nim się zorientowałaś, w salonie zostaliście sami. Przyjaciele musieli się ewakuować podczas waszej rozmowy. Byliście tak zajęci, że nie zwróciliście uwagi na to, że opuścili dom. "Nie wiem, co mam powiedzieć.." - wyszeptałaś tuląc się do jego torsu. "Lily z Tobą nawet cisza jest jak spełnienie marzeń" - głos Harry'ego przyprawiał Cię o ciary. "Ktoś wie?" - zadałaś pytanie. " Tylko Louie." - rzucił krótko rozszerzając usta w najpiękniejszym uśmiechu na świecie. No tak, to było oczywiste. W końcu są najlepszymi przyjaciółmi. Odwzajemniłaś uśmiech skupiając się na uroczych Hazzowych dołeczkach. Jak mogłaś być tak bezmyślna próbując się zabić?  Dopiero teraz dotarło do Ciebie, że to najgłupsza decyzja jaką mogłaś podjąć. "Jeszcze nie wyjęłaś wszystkiego.." - oświadczył loczek wskazując na kopertę. Ciekawa, co ten słodki idiota mógł tam jeszcze umieścić sięgnęłaś do środka. "Harrrrrry!" - wydałaś jęk zachwytu, a chłopak podniósł Cię o okręcił kila razy. "Zwariowałeś?" - spytałaś z radością wymachując zawartością niespodzianki. "Skąd wiedziałeś?" - nie dałaś mu dojść do głosu. "Katy." - oświadczył krótko przejeżdżając dłonią po Twoim policzku. "Chcę żebyś była szczęśliwa.." - powiedział prawie niesłyszalnie. "Boże Harry z Tobą szczęście znajdę nawet w najmniej urokliwym miejscu, z Tobą wszędzie.." - ułożyłaś każde słowo na swoim miejscu, aby zabrzmiało to idealnie. Hazza rozpiął białą koszulę, którą miał na sobie i spojrzał na Ciebie znacząco. Na twojej twarzy pojawiły się rumieńce. Rzuciłaś na stojący obok stolik dwa bilety do Nowego Jorku i plik dokumentów. Jeden z nich zsunął się na ziemię uwidaczniając napis: AKT ADOPCJI. To o czym marzyłaś od dawna stało się teraz rzeczywistością. Nie musiałaś obawiać się o przyszłość. Przypomniały Ci się słowa staruszki, której pomogłaś z zakupami. "Szczęśliwa rodzinka.." - pomyślałaś, popychając Harry'ego na sofę.


Dawno nie było między Wami kontaktu fizycznego. W pewnym sensie tęskniłaś za jego dotykiem i pieszczotami, ale czułaś też odrobinę lęku. Mimo wszystko nie zastanawiając się dłużej zdjęłaś bluzkę odsłaniając to, czego Harry pożądał od pierwszej chwili, gdy się poznaliście. Chwycił Cię mocno za nadgarstek i skierował się w stronę sypialni. "Tu będzie lepiej.." - powiedział cicho, aby nie psuć nastroju. "Harry,ale ja.." - nie dokończyłaś, bo napalony Styles zamknął ci usta pocałunkiem. Pchnął delikatnie na łóżko i w mgnieniu oka leżał na tobie całując każdy skrawek nagiego ciała. Jego miękkie usta idealnie współgrały z twoją gładką skórą. Potęgował emocje lekkimi muśnięciami, przygryzając gdzieniegdzie tworzył drobne malinki. Jednym ruchem ręki rozpiął twoje spodnie. Poczułaś jak robisz się słaba. Uwielbiałaś kiedy on dominował, był wtedy taki bezwzględny, ale zarazem niesamowicie delikatny. Zsunęłaś dolną część garderoby pozostając w samej bieliźnie. Czarnej, koronkowej bieliźnie. Warto o tym wspomnieć, bowiem twój ukochany takową cenił. Zamruczałaś mu do ucha, na co zerwał się i zrzucił swoje ubranie na podłogę. Przejechałaś ręką po jego idealnie wyrzeźbionym torsie. Zapiekły Cię policzki. Podniecenie między waszymi ciałami wzrastało z każdym ruchem. Gra wstępna, której byliście właśnie uczestnikami przeradzała się w coś więcej, w bliższe starcie. Teraz Ty objęłaś władzę. Usiadłaś na Styles'ie okrakiem i  wsuwałaś język w jego rozchylone usta. Co jakiś czas przerywaliście zachłanne pocałunki. Harry oblizywał usta,  pokazując tym samym jak bardzo mu smakujesz. Spojrzałaś na niego. Najcudowniejszy chłopak na świecie, Ty i łóżko. Czego chcieć więcej? Zwykle nie byłaś taka przedmiotowa, jednak w chwili, gdy podniecał Cię nawet jego głos byłaś w stanie zrobić wszystko. Nikt, nigdy nie wywoływał u Ciebie takich emocji, ale to może dlatego, że Hazza jest pierwszym chłopakiem, z którym tak wiele przeżyłaś, pierwszym chłopakiem, któremu oddałaś się w pełni, pierwszym chłopakiem, którego na prawdę pokochałaś, na przekór wszystkim i wszystkiemu. Jak kot, który podąża własną ścieżką. A właśnie, twój kot w tym momencie obrócił Cię plecami do siebie i próbował rozpiąć ząbkami zalegający na twoim biuście stanik. Po kilku próbach zakończyło się to sukcesem, a Styles mógł cieszyć się niesamowitym widokiem. Twoje piersi, całkiem sporych rozmiarów poczuły jego dotyk. Przeszła Cię kolejna fala rozkoszy. czy to normalne, że wystarczył lekki kontakt cielesny, a już czułaś się jak w raju? Harry potrafił sprawić, że na prawdę w nim byłaś. Nie bez powodu tabloidy określały go Bogiem Sexu. Jednak tylko Ty mogłaś to tak doskonale sprawdzić. "Styles sypia co tydzień z inną" - przypomniałaś sobie nagłówek jednego z magazynów. "Nie, Styles sypia codziennie ze mną" - dodałaś w myślach. Prawdziwa historia. Nic dodać, nic ująć. Jakimś cudem z powrotem siedziałaś na nim, czując lekkie wybrzuszenie w bokserkach chłopaka. Jego kolega powoli budził się do życia. Te wszystkie spazmy rozkoszy jakie przeżyłaś z Hazzą były nie do opisania. Każdy stosunek był niewiarygodnie przyjemny, ale inny od poprzedniego. " Nic nie zdarza się dwa razy. Nie ma dwóch podobnych nocy.." Twoja ulubiona poetka idealnie to opisała. Jednak wróćmy do sypialni. Loczek podparł się na łokciach, zamknął oczy i nastawił dziubek, jego ciało ewidentnie mówiło jedno: chcę Cię tu i teraz! Może to nieco drastyczne i może brzmi jak ostry film dla dorosłych, ale.. ale tu uczucia grały pierwszoplanową rolę. Nie robiłabyś tego z kimś kogo nie kochasz. Ta zasada była prosta. Cmoknęłaś Hazzę w usta, ale on przyciągnął Cię do siebie i włożył swój język głęboko. Czułaś jak dotyka twojego podniebienia. Miałaś ochotę krzyczeć, ale pocałunki uniemożliwiały to. Znalazłaś się znów na dole. Harreh niepostrzeżenie zsunął z Ciebie dolną część bielizny. Uśmiechnął się na ten widok i na myśl o dalszym rozwoju akcji. Sam pozostał na razie w bokserkach. Sądziłaś, że do zbliżenia dojdzie właśnie tu. Na tej idealnie białej pościeli, w idealnie wystrojonym pokoju, ale nie. Ukochany zawiązał Ci oczy jakaś ciemną chustką i wziął na ręce zmierzając do .. ? No właśnie. Dokąd? Minęła zaledwie minuta, a usłyszałaś dźwięk kropel uderzających o dno wanny. Ściągnęłaś opaskę z oczu i zamarłaś. Łazienka była doskonale wyszykowana na ten moment. W każdym jej kącie i obok luster lśniły zapachowe świeczki. Klimat niesamowity. Zapach, który unosił się w pomieszczeniu przyprawiał o skurcze w dolnej części brzucha. Ponadto na ogromnym pluszowym serduszku, które ustawione zostało obok wanny widniał napis : 'forever and ever'. Harry na prawdę się postarał, aby ten wieczór był wyjątkowy. W dodatku Louie zabrał na noc Katy, abyście mogli ze sobą spędzić czas. "Kocham Cię.." - wyszeptałaś, gdy postawił Cię na podłogę. Twoja ręka powędrowała w kierunku jego szyi, a usta poczuły najsłodszy jak dotąd pocałunek na świecie. "Wanna, czy prysznic?" - spytał rozpromieniony Styles. Pokazałaś mu na palcach liczbę dwa. Momentalnie rozsunął ogromną kabinę prysznicową, pociągnął Cię za rękę i odkręcił kurek. Strumienie ciepłej wody oblewały wasze nagie już ciała, Harry przyparł Cię do chłodnej ściany zjeżdżając rękoma na twoje pośladki. Ściskał je i ugniatał na wszelkie sposoby. "Haraaarrreeehhh" - jęknęłaś przeciągle, a on odebrał to jako zachętę do dalszych kroków. Zmniejszył siłę prysznica i zbliżył swoje ciało do twojego tak, że poczułaś jak jego członek ociera się o twoje uda. On chyba tez to poczuł, bo natychmiast urósł w mocy. Tym razem przyssał się do twoich sutków i delikatnie je przygryzając tarmosił na wszystkie strony sprawiając Ci nieco bólu, ale więcej rozkoszy. Zwijałaś się już jak kotka. Hazz był dobrym obserwatorem. Złapał Cię w talii jedną ręką, po czym drugą wymierzył w twoje pośladki trzy mocne klapsy. Zajęczałaś. Powodował, że pragnęłaś go co raz bardziej. Nie chcąc być dłuższa pochwyciłaś w dłonie jego kolegę i patrząc mu w oczy, co było nieco żenujące, (ale tylko na początku) jeździłaś w górę i w dół. Na twarzy tego pokręconego kolesia z najśliczniejszymi oczami na kuli ziemskiej pojawiła się błoga rozkosz. Błoga rozkosz, której autorką byłaś ty sama. Miałaś wrażenie, że za chwilę dojdzie, że długo nie wytrzyma. Jednak to tylko pozory. Chłopak miał wystarczająco dużo sił na dalszą zabawę. Już co raz szybciej poruszałaś rękoma. Gdyby jakaś osoba trzecia usłyszała dźwięki dochodzące z kabiny mogła by się trochę przerazić. Ale dzięki Bogu byliście w apartamentowcu sami. Sami, ze swoimi pragnieniami, które dojrzały na tyle, aby móc je spełnić. Klęknęłaś przed Harrym. Tego chłopak się nie spodziewał. Kiedy poczuł, że jego członek wypełnia twoje usta musiał podtrzymać się kabiny. "Lily, Ty.." - wyszeptał jękiem. "Shhh Harrehh.." - odpowiedziałaś przystawiając palec do swoich ust. Jego kolega był sporych rozmiarów i ledwo mieścił się w twojej buzi. Ssałaś go i przygryzałaś na wszelkie sposoby, powodując tym samy, że w oczach chłopaka rosło pożądanie. Styles sam pochwycił twoją głowę i nadawał rytm twoim ruchom. Stymulowałaś go idealnie. Przynajmniej takie miałaś wrażenie. Harry zdawał się być zadowolony. I Ty również czułaś satysfakcję. Nie chciałaś, aby kończył w ten sposób, więc przerwaliście. Chłopak pomógł Ci się podnieść i w rewanżu wsunął w Ciebie dwa palce. Od razu dwa, jakby nie mógł być bardziej delikatny. Ale wszystko tłumaczyło to napalenie i chęć bycia bliżej, bliżej.. Poczułaś jak zaczyna nimi poruszać doprowadzając Cię tym samym do szału. Wiłaś się na wszystkie strony prosząc, aby już przestał, ale on nie miał takiego zamiaru, całował Cię zachłannie i nie pozwalał, aby się wyswobodziła z jego uścisku. "Harreh, dosyć.." - krzyknęłaś, a on dołożył trzeci palec. Czułaś, że nie wiele Ci brakuje. Sprawiał Ci rozkosz, jednak coś blokowało Cię od środka. Kiedy skończył nie pozwalając Ci dojść zostawił niedosyt. Uśmiechnął się cwaniacko denerwując Cię totalnie.  Jednak ta złość szybko minęła, bowiem poczułaś jego oddech na swoim karku. Stałaś teraz oparta przodem o szkło kabiny, Harry zaszedł Cię od tyłu. Całował delikatnie ramiona, plecy.. wszystkie kręgi.. mówiąc jak bardzo Cię kocha. Niespodziewanie poczułaś jak w Ciebie wszedł. Lekki ból po chwili został zastąpiony spazmami ukojenia. Wbijał się w Ciebie delikatnie. Z każdą chwilą nadawał co raz szybsze tempo. Krzyczałaś na cały dom. Dawno nie mieliście tak dobrego stosunku. Opadałaś już z sił, ale chłopak nie przestawał Cię pieprzyć. Były momenty, gdy wychodził z Ciebie i drażnił przedłużając odpoczynek. "Harrrrrrreeeeehh" - mruczałaś, aby kontynuował. Oboje poczuliście przypływające spełnienie. Jak zawsze udało Wam się dojść w tym samym momencie. Poczułaś jak w twoim wnętrzu rozlewa się ciepło. "Dziękuje." - wyszeptał cmokając się delikatnie w usta. Po tej ostrej zabawie wzięliście wspólny prysznic, zgasiłaś świeczki, a Hazz zaniósł Cię do sypialni. Zasnęliście w swoich objęciach, spokojni o dziś, spokojni o jutro.

RANO.

Poczułaś jak ktoś po tobie skacze. Nie wyspana po całonocnej zabawie z Harrym miałaś ochotę ochrzanić tego kto zdecydował się przerwać twój odpoczynek, ale kiedy ujrzałaś nad sobą te słodkie oczka minęła Ci cała złość. Dziewczynka objęła Cię swoimi małymi rączkami całując policzki. "Harry mówił, że mogę Cię obudzić." - wytłumaczyła się widząc twój wzrok. " W porządku Katy, wskakuj" - odpowiedziałaś spokojnie odchylając kołdrę. Dziecko wtuliło się w siebie i momentalnie zasnęło. Ty sama poczułaś, że odpływasz.

"Liiiiiiiiiiiiiilyyyyyyyyyy! Kaaaaaaaaaatyyyyy ! " - obudził Was głośny krzyk Hazzy. Przetarłaś oczy na widok chłopaka trzymającego walizki. "Jeszcze trzeba Katherine odwieźć" - powiedział, ale nie zrozumiałaś o czym mówi. "Ale..?" - padło z twoich ust. "Lilian, NOWY YORK" - oświadczył błagalnym tonem. Poczułaś, że robisz się mała. Zupełnie o tym zapomniałaś przez to, co zdarzyło się w nocy. "To to..to już dziś?" - wydukałaś, a Harry na potwierdzenie skinął głową. "Louie zajmie się małą, walizki spakowane" - oznajmił Styles, a ty przeciągnęłaś się i pocałowałaś go na powitanie: "Jesteś moim Bogiem Styles". Chłopak zaśmiał się i poprosił, abyś się pospieszyła, bo nie wiele czasu zostało do odprawy. Obudziłaś siostrę oświadczając jej krótko, że na kilka dni zostanie u wujka Lou. Na tę wiadomość zareagowała radośnie, co bardzo Cię ucieszyło. Gdy byliście gotowi, a Tomlinson odebrał małą wyruszyliście na lotnisko. Staliście przed budynkiem. "Lecimy?" - powiedział Harry podając Ci dłoń. Złapałaś jego rękę mówiąc: "Z Tobą zawsze!" i weszliście do środka. Panowało tam spore zamieszanie, wywołane przez jakieś sportowe rozgrywki europejskie. Tłok jak nigdy. Na szczęście formalności minęły szybko i pozostało tylko czekać na samolot. Gdy z głośników rozszedł się dźwięk o rozpoczęciu ostatniej z odprawy poczułaś, że musisz udać się jeszcze do toalety. "Zajmij miejsca, zaraz wrócę" - powiedziałaś,całując go słodko w usta. Prędko odnalazłaś wc, jednak kolejka byla niesamowicie długa. Minęło sporo czasu nim udało Ci się dostać do kabiny. Wróciłaś na strefę bezcłową poszukując wzrokiem Harry'ego. "Musiał już wsiąść" - pomyślałaś i stanęłaś na końcu kolejki. Zdążyłaś w ostatniej chwili, bo bramki właśnie miały zostać zamknięte. Długim korytarzem wbiegłaś na pokład. Stewardessa poprosiła, abyś zajęła jakiekolwiek miejsce na tę chwilę, bo są male problemy techniczne. Usiadłaś na pierwszym fotelu z rzędu nie mogąc doczekać się, gdy znajdziesz Hazzę. Minęło dziesięć minut, a samolot wyruszył. Gdy w końcu mogłaś odpiąć pasy przemierzyłaś cały pokład w poszukiwaniu chłopaka. I co ? Nigdzie go nie było. Sprawdziłaś toalety, a nawet wbrew przepisom udałaś się do pilotów. Pustka. "Harry, gdzie jesteś?" - pomyślałaś.

Dlaczego Harry zdecydował się na adopcję? Czy rzeczywiście jego argumenty są prawdziwe? On i Lily + mała Katy - czy ma to przyszłość? Jak bardzo silna jest ich miłość? Czemu Hazza tak nagle zniknął? I gdzie się podziewa? Czy Lilian uda się odnaleźć ukochanego? MIŁOŚĆ poznaje się po tym, że nic nie może jej zawieść.

***

Mam dla Was kilka informacji.

• Chciałam zaprosić Was na mojego nowego bloga, który rusza niebawem.
  link możecie znaleźć pod nagłówkiem bloga, tutaj opis:
  
  
  "Three silent words like a return to the past.."  - Jest to najnowsze opowiadanie mojego autorstwa. "Trzy ciche słowa to jak powrót do przeszłości.." ukaże Wam ciemną tęczę w labiryncie wyobraźni. Intrygujące spojrzenie, intrygujący uśmiech, intrygująca cisza. 10 liter to dopiero pierwszy krok do odkrycia prawdy. Czy główni bohaterowie zdołają unieść jej ciężar? Przesycona miłością, strachem i bólem opowieść o tym, że nie łatwo zapomnieć o przeszłości.
  •  Chciałam też polecić bloga, jednej ze wspaniałych Directioner :) jeśli macie ochotę to wpadajcie. KLIK. Tu możecie przeczytać zachętę:
    

"Księżyc, który dzisiejszej nocy lśnił w pełni okazałości na szaro-niebieskim niebie, odbił się w nożu przytkniętym do mojej szyi. Serce z każdą sekundą uderzało coraz szybciej i mocniej. Wciągnęłam cicho powietrze i delikatnie odrzuciłam kruczoczarne włosy.  Barczysty, łysy mężczyzna, wyglądający na około czterdzieści lat, lewą ręką utrzymywał dłonie za moimi plecami, natomiast w jego prawej ręce, znajdowało się narzędzie, którym w ciągu jednej sekundy mógł odebrać mi życie.
[...].
 - No, no, no Harry. Ładną sobie panienkę wyrwałeś - cichy, gardłowy głos dochodzący z bliskich okolic mojego ucha sprawił, że omal nie krzyknęłam. Zdecydowanie szczuplejszy, jednak równie przerażający mężczyzna powoli odsunął się ode mnie i przesunął palcem po mojej talii, co sprawiło, że przeszedł mnie zimny dreszcz.  Gwałtownie otworzyłam oczy. Skórzana kurtka i ciemnobrązowe loki kontrastowały z jasnością ulicy, znajdującą się za jego plecami. W zielonych tęczówkach malowało się przerażenie.
 - Puść dziewczynę, jej to nie dotyczy - powiedział, z zaskakującą pewnością w głosie. - Mam pieniądze - dodał, po chwili namysłu.."

• I jeszcze jedno: założyłam bloga głównego, do którego link również znajdziecie na górze bloga. Potrzebowałam takiego porządku. Myślałam o tym, aby przenieść wszystko na tumblr, jednak zaczynałam z blogspotem i te wszystkie miłe słowa to część mojej historii, więc nie mogę tego usunąć.

  DZIEKUJE ! :)

  ps. to chyba wszystko, ale bardzo mozliwe, ze o czymś zapomnialam.
  ps. 2 juz chyba wiem -> ostatnio robilam twitcama. planuje w tym tyg kolejny, wiec mozecie zerkac na GB (głowny blog) pojawi sie tam informacja kiedy, co i jak. no to do kolejnego! :) tym razem pojawi się coś na Larry'm, a pozniej na nowym blogu 'Three silent words'
  BYE!:*
  
  
  
  
  
  
  

Imagine Australia 22/26 ♥

 Rozdział 22.

W oczach Harry'ego pojawiły się łzy. Zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji. Rzucając się na podłogę wytrącił z twoich rąk połyskującą w blasku księżyca żyletkę. Upadła na pastelowe kafelki tworząc tym samym głuchy dźwięk. Przeszył on wasze ciała na wskroś, w mgnieniu oka docierając do twoich uszu. Straciłaś ta cieniutka, metalowa płytkę dająca Ci tyle ukojenia. Miałaś świadomość, że to co robisz jest złe, że to wcale nie rozwiązuje problemów. Jednak bezsilność wzięła górę nad rozwagą. Gdyby ktoś powiedział Ci kilka miesięcy temu, że dopuścisz się cięcia, próby samobójczej.. nie uwierzyłabyś. Wniosek jaki nasuwa się po tym wszystkim: czas zmienia ludzi.

Teraz ewidentnie to widziałaś. Nakreślając na swoim delikatnym ciałku kolejne kreski, które momentalnie zabarwiały się na kolor czerwony, wypełniały się  idealnie jednorodną konsystencją jaką jest krew czułaś ulgę. To okropne, ale tak było. Czułaś ulgę. Wcześniej marzyłaś o tym, by poczuć się lepiej. By po raz pierwszy od śmierci rodziców doświadczyć prawdziwego ukojenia. Odnaleźć je mogłaś w ich ramionach. Jednak to nie było realne. Doskonale o tym wiedziałaś. Nie miałaś pewności, że się jeszcze kiedykolwiek z nimi spotkasz. Żal zostawiać Harry'ego, który tak wiele dla Ciebie zrobił, Harry'ego, którego kochałaś całym sercem, Harry'ego, dla którego znaczyłaś wszystko. No i jeszcze Katy, której bezbronność i niewinność przytłaczały Cię mocniej niż wszelkie trudności jakie napotkałaś na swojej drodze. Siedziałaś oparta o zimne kafelki w łazience londyńskiego mieszkania Harry'ego Styles'a i jego przyjaciół. Krople potu spływały po twoim gładkim czole. Czułaś pulsujące tętno. Z nadgarstków płynęły wąskie strużki krwi. Twoje ciało osuwało się stopniowo co raz niżej, traciło siły. Ledwo utrzymywałaś równowagę. Powieki opadały z każdą sekundą niżej. Harry szybkim ruchem zdjął z siebie koszulkę i wytargał dwa długie fragmenty ubrania, aby podwiązać twoje ręce. Chciał zatamować krwotok, nie mógł pozwolić na to, abyś odeszła. "Kurwa, Lily, patrz na mnie!" - krzyczał, wiążąc pochlapany czerwoną substancją materiał. "Nie możesz mnie zostawić, nie teraz! Rozumiesz?" - jego słowa docierały do twoich uszu, ale jakby przez mgłę. "Aleee skarbie, nic mi nie jest.." - wyszeptałaś otumaniona utratą sporej ilości krwi. "Boże, coś Ty najlepszego zrobiła! Kocham Cię, rozumiesz! Kocham! Nie mogę Cię stracić! Lily wróć, Lily!" - głos ukochanego budził Cię do życia. Styles podtrzymując twoją głowę wykręcił prędko numer na pogotowie. Najgorsze, że w międzyczasie obudzić mogła się twoja siostra. Hazza nie radził sobie już. Zdecydował się na wykonanie jeszcze jednego połączenia. Numer szybkiego wyboru pojawił się na wyświetlaczu. "Halo?" - głos w słuchawce przyprawił twojego ukochanego o ciary. " Lou?" - spytał zapłakany Harry. " Zaraz będę! Co się dzieje?" - odpowiedział Tomlinson. "Lily, ona.. chciała się zabić, czekam właśnie na karetkę.." - te słowa ledwo przechodziły przez gardło Loczka. "Hazzuś, przyjadę jak najszybciej będę mógł. Czekaj na mnie" - obiecał przyjaciel, po czym się rozłączył. Chłopak upuścił telefon i przytulił twoje osłabione ciało do swojej klatki piersiowej. "Nie, nie, nie, nie zgadzam się. Boże nie zabieraj mi jej, pozwól mi dostarczyć jej szczęścia, umrę bez obecności mojej kruszynki" - powoli majaczył Harry. Ambulans zjawił się lada moment. W końcu to Londyn, każda pora dnia czy nocy była traktowana równie poważnie. Ratownicy nie czekali na zgodę na wejście. Szybko znaleźli się w łazience i natychmiast zabrali Cię na nosze - półprzytomną, w ciężkim stanie, ale zdążyli. Styles niestety nie mógł Ci towarzyszyć, bowiem mała Katy spała w sypialni. Nie było nikogo, kto mógłby teraz się nią zaopiekować. Jedynym wyjściem było ją obudzić i ubrać, ale chłopak nie zdecydował się na tak desperacki krok. Miał nadzieję, że Louis niedługo przyjedzie i wtedy będzie mógł udać się do szpitala. Nie chciał dostarczać małej dziewczynce niepotrzebnych zmartwień. Z pewnością jak to dziecko, zadawałaby pytania dlaczego leżysz na tym dziwnym łóżku, co Ci się stało, czemu śpisz. Twój inteligentny chłopak próbował za wszelką ceną tego uniknąć. Mimo iż bardzo pragnął być w każdym momencie z Tobą, teraz liczyło się też dobro dziecka. "Harrrrry.." - wyszeptałaś, gdy puszczał twoją dłoń. " Lily, skarbie, obiecaj mi coś." - odpowiedział na twoje westchnienie. Wymamrotałaś tylko ciche "Tak?" a on zaczął swą jak Ci się wtedy wydawało skomplikowaną wypowiedź: " Obiecaj, że będziesz silna. Obiecaj, że mnie nie zostawisz. Obiecaj mi to, Lily. Jesteś całym moim światem, moim sercem. Bez serca nie da się żyć. Chce żyć z Tobą, chcę być tylko z Tobą. Nie oddam Cię nikomu. Nie teraz, nie ! Ja zostaję teraz z Katy, ale gdy tylko Lou dotrze do Londynu, przyjadę do Ciebie.". Przewróciłaś oczami, nie do końca rozumiejąc o czym mówi loczek. "Kocham Cię Misiu..przepraszam.." - z twoich ust padło szczere wyznanie. Chwilę po tym straciłaś już całkowicie przytomność. Ratownik zatrzasnął drzwi od karetki i na sygnale udaliście się do najlepszego szpitala w stolicy. W tym czasie Harry wrócił do łazienki, aby posprzątać bałagan jaki stworzyłaś próbując dokonać tej strasznej rzeczy. Poskładał wszelkie przedmioty na półki, tak by nie budzić jakichkolwiek zastrzeżeń. Pościerał podłogę i przetarł mokre od łez i krwi kafelki. Wszystko wyglądało jak wcześniej. Brak śladów. Czuł się jakby w pomieszczeniu popełniono co najmniej morderstwo. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Wybiegł szybko, mając nadzieję, że to jego przyjaciel. "Oh Lou!" - radośnie krzyknął na powitanie i przytulił go oddając sobą wszelkie uczucia. "Harry, twoja koszulka.. " - powiedział przerażony Tomlinson wskazując przebarwiony na czerwień bladoniebieski t-shirt z adidasa. Hazza natychmiast zrzucił z siebie mokre ubranie. "Katy śpi w sypialni, zostaniesz z nią? Chcę jechać do Lily." - twój ukochany niesamowicie się spieszył. "Boże Hazz, co za pytanie. Jasne, po to tu jestem. Leć do niej, później pogadamy. Przyjadę z małą, jak tylko wstanie." -  oznajmił opanowany Louis, a twój ukochany jak duch zniknął za frontowymi drzwiami. Tomlinson uchylił drzwi od pokoju, na ogromnym łóżku, w białej pościeli, leżała drobna dziewczynka, zamknięte oczka i opadające na ramiona jasne włoski wyimaginowały w jego głowie wizerunek anioła.

 SZPITAL.

Zostałaś natychmiast przewieziona na oddział intensywnej terapii. Lekarze zaczęli szybką akcję ratunkową. Rany cięte jakie zadałaś sobie na nadgarstkach były dość głębokie, wymagały szycia. Odzyskałaś na chwilę przytomność, ale później ponownie odleciałaś w błogi sen. Twój organizm zbyt wiele przeszedł. Sytuacja się ustabilizowała, jednak wewnątrz nadal targały Tobą skrajne emocje. Harry dotarł do tego okropnego szpitala. Stanął na pierwszym schodku i przeżegnał się trzy razy. "Boże, Błagam." - padły z jego ust słowa pokory. Przemierzając hol marzył tylko o tym, aby ujrzeć Cię radosną, z uśmiechem na twarzy, pełną życia. Niestety to nie było możliwe. Prędko odnalazł dyżurkę pielęgniarek. Wysoka kobieta wskazała mu salę, w której przebywałaś. Nacisnął zimną klamkę i już sekundę później urzał biały pokój z ogromnymi oknami. Księzyc rozświetlał mrok. Leżałaś w jasnej pościeli, długie włosy splecione w warkocza uroczo opasały twoją szyję, ciężkie powieki świadczyły o dużym zmęczeniu. Chłopak nachylił się nad Tobą i cmoknął delikatnie w czółko. Spojrzał w niebo i wymruczał ciche:' dziekuje'.  Poczułaś drgawki. Otworzyłaś lekko oczy, a Styles posmutniał i spuścił wzrok. Chwycił jedynie subtelnie twoją dłoń i przysiadł na stojącym obok łóżka krześle. W sali panowała cisza. Ukochany poprawił opadające na twarz loczki. Bałaś się, bałaś się cokolwiek powiedzieć. Mimo wszystko on był nadal przy Tobie, mimo tego co zrobiłaś, mimo, że chciałaś się zabić. "Harrrrrry.. przepraszam" - wyszeptałaś wybuchając płaczem. Zamknęłaś buzię w dłoniach. Chłopak od razu zerwał się i przytulił twoje drobne ciało. " Auuuć" - syknęłaś podczas, gdy wasze ręce zetknęły się ze sobą. "Harry, na prawdę przepraszam, nie wiem co we mnie wstąpiło, Harry ja... nie radzę sobie, tęsknie cholernie za nimi, nie umiem wyobrazić sobie życia bez nich, Katy przypomina mi każdą chwilę spędzoną w ich towarzystwie, kocham Cię, bardzo Cię kocham, przepraszam.." - powiedziałaś rozżalona, ale chłopak nadal milczał. Uniosłaś wysoko brwi, a wasze spojrzenia spotkały się w najmniej odpowiednim momencie. Szklane, prawie martwe źrenice przykuły uwagę Stylesa. Przetarł kciukiem twój policzek. "Harry.. powiedz coś." - wybłagałaś półtonem. Przystojniak przygryzł wargę, zarzucił włosami i odkaszlnął chrypkę. "Lily.." - zaczął, a Tobą już wstrząsnęły nadchodzące emocje. "Lily.. co mam Ci powiedzieć? Że jesteś nieodpowiedzialną, bezmyślną egoistką?" - spytał, a wtedy poczułaś się jakby ktoś uderzał Cię młotkiem o serce. Zakryłaś oczy, a łzy dotknęły wewnętrznej strony dłoni. "Egoistką, którą kocham ponad wszystko, bez której nie wyobrażam sobie ani sekundy życia, która nadaje rytm memu sercu, która jest moim tlenem. Wiesz, że bez tlenu nie da się żyć?" - dodał po chwili i zamilkł, wpatrywał się w twoje oblicze. Czułaś to doskonale. Powoli odsłoniłaś oczy i wykrzyczałaś kolejne 'przepraszam'. Hazzie zrobiło się przykro. "Nie płacz już, ale obiecaj, że nigdy więcej tego nie zrobisz. Wiesz jak sie bałem? Jak się bałem, że Cię stracę?" - wymamrotał, a Ty zrozumiałaś swój błąd. To chyba najgorsze na co się zdecydowałaś. Zostawienie Harry'ego i Katy samych to był niezbyt dobry pomysł. Żałowałaś cięcia i bólu jakiego sobie dostarczyłaś. Nie tylko tego fizycznego, ale i psychicznego. Bo prawda leży głęboko na dnie. Trzeba ją odkryć, wziąć na barki i przenieść przez życie. Nie upadać, nie toczyć się w dół tylko iść, iść, iść..

Kolejne dni mijały pod znakiem zapytania. W szpitalu odwiedzali Cię już wszyscy. Harry z Lou i Katy przebywali w nim praktycznie przez cały czas. Nie chciałaś, aby siostra patrzyła na to co się z Tobą dzieje, jednak Tomlinson już nie był w stanie oprzeć się prośbom dziecka. Miał dobre serce. Zbyt dobre. Czuły, wrażliwy, można rzec ideał. Tak jak twój Harry. Od razu widać, że to najlepsi przyjaciele. Uzupełniali się wzajemnie, więc nie mogłaś się nudzić. Na dodatek czas umilała obecność Katy. Lekarze wciąż upierali się przy obserwacji, nie chcieli wypuścić Cię do domu z obawy przed kolejną próbą samobójczą. Ale Ty wiedziałaś, że juz tego nie zrobisz. Wiedział też Harry. Ufał Ci i wierzył, że dana obietnica nie zostanie złamana. Ty, zwykła dziewczyna, tfu.. dziewczyna Harry'ego Styles'a w ciągu ostatnich miesięcy przeżyłaś więcej przygód niż główni bohaterzy wielu filmów. Czy tak było wam pisane? Od paru dni odwiedzała Cię pani psycholog, spędzałyście razem około dwóch godzin. Miła, sympatyczna, albo stwarzała tylko takie pozory. Właściwie to złapałyście dobry kontakt. Czasem trzeba się otworzyć, żeby zdobyć tą cenną rzecz jaką jest zaufanie. Cindy była świeżo po studiach. Nieco starsza od Ciebie, jednak ciągle na czasie. Poczułaś, że możesz odnaleźć w niej prawdziwą przyjaciółkę, prawdziwą przyjaciółkę jakiej nigdy nie miałaś. Czas, który nie zawsze jest naszym przyjacielem odgrywał tu ważną rolę.  Styles cieszył się, że powracała do Ciebie radość, że potrafiłaś uśmiechać się nawet z błahych powodów. Można by powiedzieć, że wszystko wracało powoli do normy.

 OSTATNI DZIEŃ.

Przebudziłaś się bardzo wcześnie. Drzwi od sali było lekko uchylone, a czyjaś dłoń spoczywała  na ich wewnętrznej stronie. Przyjrzałaś się dokładniej. "To przecież Harry" - wpadło Ci na myśl. Rzeczywiście kilka minut później chłopak wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. Udawałaś, że spisz. Nachylił się nad Tobą i subtelnie pochwycił w swoje wargi twoje usta. Jego język migiem wsunął się do twojej buzi. Wykonał namiętny pocałunek. Zdałaś sobie sprawę, że zauważył jak się przebudziłaś tylko zwyczajnie wykorzystał sytuację. Jego kąciki ust powędrowały ku górze. "Wychodzisz. " - oznajmił Hazz cmokając twój policzek. Zawiesiłaś ręce na jego szyi, a on objął Cię w pasie. "Nie sądziłem, że kiedykolwiek kogoś tak pokocham.." - urwał, a Ty schowałaś głowę w jego objęciach. "Tak mocno jak Ciebie, Lilian" - dokończył. Po raz pierwszy odkąd się znacie użył twojego pełnego imienia. Po raz pierwszy poznałaś jak brzmi ono w jego wykonaniu. Każdy dźwięk był na swoim miejscu, nawet odpowiednio je zaakcentował. W twoich oczach pojawiły się iskierki. "Damy radę, prawda?" - spytałaś, a w policzkach Hazzy pojawiły się dołeczki. "Skarbie to oczywiste. Razem możemy wszystko." - odpowiedział szepcząc Ci do ucha. "Mam dla Ciebie niespodziankę, ale to później.." Spakowałaś rzeczy i byłaś gotowa do wyjścia. W końcu. W londyńskim mieszkaniu Louis wraz z małą Katherine oczekiwali waszego przyjazdu. Opuściliście szpital obiecując sobie, że już nigdy tu nie wrócicie, a na pewno nie w takich celach. Życie stało teraz przed Wami otworem..

Okazało się, że Harry troszczy się o każdy, nawet drobny szczegół. Wniósł Cię na rękach do domu śpiewając głośno What Makes You Beautiful. Zarumieniłaś się, mimo, że jest twoim chłopakiem nie od wczoraj. Louis z Katy przygotowali mnóstwo balonów. W salonie siedziała też reszta przyjaciół. Wszyscy uśmiechnięci i szczęśliwi. Zrozumiałaś, że masz dla kogo żyć, że to właśnie oni tworzą tą wspaniałą codzienność, której nie zamieniłabyś na żadną inną. To właśnie Oni. Usiadłaś na fotelu i podwinąwszy pod siebie nogi okryłaś się kocem. Przez głowę przebiegało Ci setki myśli. Chciałaś jakoś uporządkować ostatnie wydarzenia. Analizując krok po kroku ostatnie dni doszłaś do kilku wniosków. Pierwszy z nich to taki, że tylko człowiek człowiekowi może dać nadzieję. Tylko ludzie są zdolni do tak skrajnych emocji. Tylko ludzie potrafią tak mocno kochać i nienawidzić. Na dodatek życie nas nie oszczędza, ktoś na górze świetnie bawi się naszym losem. A scenariusz nie zawsze spełnia oczekiwania, często odbiega od ideału, od tego wymarzonego schematu księcia z bajki na białym koniu.. zbyt często. "Kocham Harry'ego." - upewniłaś samą siebie w duchu. Tylko tego byłaś w stu procentach pewna. Tylko tego. Chwilę po tym chłopak pojawił się przed Tobą podając Ci sporych rozmiarów kopertę. Miałaś z tym niezbyt miłe wspomnienia, jednak tym razem to ukochany był autorem niespodzianki. Spojrzałaś na niego z ciekawością w oczach. "No otwórz!" - ponaglił Cię. Wysunęłaś delikatnie zawartość i podskakując z radości zamknęłaś mu usta namiętnym pocałunkiem. Mimo, że obok siedziało jeszcze kilka osób ręka Hazzy zjechała niżej zatrzymując się na twoim pośladku. Zachłanne pocałunki nie miały końca.. 

Czy Lily będzie w stanie wrócić do normalnego życia po stracie rodziców? Co w końcu stanie się z malutką Katy? Czy Harry zdecyduje się na adopcje? Jak bardzo Lily kocha Styles'a? Co znalazło się w kopercie i dlaczego tak bardzo ucieszyło dziewczynę? Czy to początek, a może koniec ich przygód? Jest takie coś jak WIARA, która nigdy nie umiera.

Imagine Australia 21/26 ♥

Rozdział 21.

Spojrzałaś na staruszkę, a potem na Harry'ego. Faktycznie, to było mega urocze. Małe rączki Katy na szyi twojego ukochanego i te jej drobne ciałko opasające klatkę piersiową przystojniaka. Wprost cudowny widok. Kobieta podziękowała za pomoc i odeszła wolnym krokiem. W twojej głowie nadal brzmiały jej słowa. Czyżbyście mieli szansę na stworzenie prawdziwej rodziny? Czy to na prawdę było realne? Poczułaś ogarniające twe serce ciepło. Nie miałaś pojęcia co będzie dalej. Zastanawiałaś się tylko czego chcieli by twoi rodzice. I za nic w świecie nie mogłaś do tego dojść.
 

Ostatnio mało z nimi rozmawiałaś. Twój czas pochłaniał w większości Harry. Ale nie mogłaś się obwiniać za ich śmierć. Przecież nie miałaś na to wpływu. Nie sądziłaś, ze tak szybko ich stracisz. Nie sądziłaś, że odejdą w taki sposób. Mimo wszystko czułaś się beznadziejnie i podle. Dotarliście do samochodu. Hazza posadził na tylnym siedzeniu twoją siostrę, która zmęczona obecnymi przeżyciami usnęła jak aniołek. Wyruszyliście w końcu w drogę. Rozłożyłaś lekko fotel i zamknęłaś oczy. W tle cicho leciała piosenka 'Forever Young'. Chciało Ci się płakać, ale nie mogłaś sobie na to pozwolić. Nie teraz, nie przy malej Katherine. Przetarłaś delikatnie oczy i próbowałaś zasnąć. Jednak to na nic. Nie minęło dwadzieścia minut, a dojechaliście pod hotel. Poczułaś jak spierzchnięte wargi Harry'ego dotykają twojego czoła i oddają na nim subtelny pocałunek. Od razu poprawił Ci się humor. Tylko twój ukochany potrafił sprawić, że powracała radość. Kąciki twoich ust powędrowały ku górze. Otworzyłaś  oczy i przyciągnęłaś Styles'a do siebie całując go bardzo namiętnie. Takie doznania wzmagały rytm serca, takie doznania były oderwaniem się od nieprzyjemnej rzeczywistości. Trwało by to jeszcze dłużej, ale usłyszeliście słodki głosik dochodzący z tylnego siedzenia: "Lily?" Natychmiast obróciliście głowy w stronę dziecka. "Tak kochanie jestem tutaj" - odpowiedziałaś łapiąc ją za rączkę. "Śniła mi się mamusia.." - głos Katy przyprawił Cię o ciary. "To znaczy, to znaczy że o Tobie myśli.." - oznajmiłaś, ściskając mocno dłoń Harry'ego. W twoich oczach pojawiły się lzy. Dotarło do Ciebie jak wiele straciła twoja siostra. Ma zaledwie kilka lat, a już jest sierotą. Nie zdążyła nawet dobrze doświadczyć tej pięknej miłości rodzicielskiej. To okrutne. Zrozumiałaś, że teraz ta rola przypadła tobie. Tylko czy uda się jej sprostać? Nie wiele wiedziałaś o wychowywaniu dzieci. Sama do niedawna nim byłaś. Przekroczenie granicy osiemnastu lat to tylko fakt. Doświadczenie jest o stokroć ważniejsze. Co prawda zawsze zajmowałaś się dziećmi rodziny czy przyjaciół rodziców, ale jednak swoje to swoje. Bez względu na to co miało się wydarzyć musiałaś się tego podjąć, przecież jesteście rodziną. Styles zaparkował blisko wejścia do hotelu. Wyskoczył szybko z auta i otworzył Ci drzwi. Zawsze zachowywał się jak dżentelmen. Wziął małą na ręce i weszliście do budynku. Przy wejściu było mnóstwo fanów, którzy prosili o autografy lub krótką rozmowę. Jednak teraz nie było na to czasu. Twój ukochany podziękował wszystkim za przybycie i obiecał, że pojawi się wieczorem. Directionerki robiły mnóstwo zdjęć. Dziecko było wręcz oszołomione całą tą sytuacją, dlatego wraz z Harrym szybko zniknęliście za drzwiami wejściowymi. Wchodząc po schodach toczyliście rozmowę na temat możliwych artykułów w jutrzejszych gazetach pt.: 'Harry Styles ma dziecko?' lub 'Lily, Harry i mala dziewczynka' - od razu poprawił wam się nastrój. Niestety nie na długo. Nic nie było w stanie ukoić bólu po stracie rodziców. Już na korytarzu spotkaliście przyjaciół. Danielle od razu rzuciła się na Ciebie witając radośnie. No tak.. oni o niczym jeszcze nie wiedzieli. Nie miałaś ochoty o tym rozmawiać. Dobrze, że Styles to zauważył. Ucałowałaś resztę chłopaków i usiadłaś na fotelu. Louis przywitał się bardzo uroczo z Katy. Nie obeszło się oczywiście bez pytania co ona tu robi i czy twoi rodzice są w Polsce. Wiedziałaś, że tak będzie. Nie mogłaś już tego wytrzymać. Wybiegłaś do waszego apartamentu, nie zważając na krzyki przyjaciół. Rzuciłaś się na łóżko i przykładając poduszkę do twarzy płakałaś w wniebogłosy. Nie chciałaś by ktokolwiek Ci przeszkadzał. Potrzebowałaś tego, potrzebowałaś się wypłakać. Pogodzić z myślą, że odeszli..

Danielle chciała pobiec za Tobą, ale zatrzymał ją Harry. "Poczekaj!" - wyszeptał tuląc małą Katy. "Ona potrzebuje teraz czasu, państwo Tanson zginęli.." - wyjaśnił, a wszystkim obecnym zrzedły miny. "Aaale jak to?" - spytał zdziwiony Lou. Twój ukochany opowiedział przyjaciołom całą historię, od chwili, gdy otworzył drzwi starszemu mężczyźnie w górskiej chatce. To wszystko było tak tragiczne, że aż nieprawdopodobne. Tomlinson wziął na ręce twoją siostrę i pocałował delikatnie w czółko. Stała się ona teraz pociechą zespołu. Już na zawsze. Nialler przestał zacieszać, Zayn milcząc spoglądał w podłogę, Liam podszedł do Hazzy i go mocno uścisnął po czym przytulił zrozpaczoną Dan. Smutek ogarnął całą przestrzeń. Nikt nie był w stanie powiedzieć czegoś sensownego, bo właściwie tu nie dało się nic wymyślić. Żadne słowa nie będą w stanie wyrazić tego co czujesz. Styles poprosił przyjaciół, aby zajęli się dzieckiem, a sam udał się do waszego apartamentu. Wszedł do pokoju, lekko otwierając drzwi. Myślał, że śpisz. Nakrył Cię delikatnie kocem i miał odchodzić, gdy usłyszał cichy szloch. Natychmiast przysiadł na łóżku i oczekiwał na twoją reakcję. Podniosłaś się ukazując mu twarz pokrytą mieszaniną łez i tuszu. Kolejne krople spływały po twoich policzkach. Przetarł kciukiem jedną z nich i pocałował Cię subtelnie w szyję. Rozumieliście się bez słów. Harry wiedział, że cisza, która wypełnia waszą przestrzeń jest kojąca. Położył się, a Ty oparłaś swoją głowę na jego torsie. "Wracamy do Anglii?" - wyszeptał muskając czule twoje włosy. Wymruczałaś tylko ciche 'tak..' Zasnęliście w swoich objęciach. Choć na moment przestałaś myśleć o dręczących Cię koszmarnych wizjach przyszłości. Obudziłaś się kilka godzin później. Między Tobą, a Harrym leżała malutka Katy, wtulona w wasze ciała. Pogłaskałaś siostrę po główce i znów zamknęłaś oczy. Zmęczenie nadal dawało się we znaki. Chwilę później obudziły Cię pocałunki Harry'ego i jego ręka zjeżdżająca co raz to niżej.. Podniosłaś ciężkie powieki i wskazałaś ukochanemu śpiącą dziewczynkę. Styles tylko przystawił do ust palec mówiąc ciche: 'shhhhh'. Pragnęłaś go równie mocno jak on Ciebie, ale to nie był najlepszy moment. Jednak nie dało oprzeć się pieszczotom ukochanego loczka.. który ponętnie masował twoje rozpalone ciało. Włożył Ci rękę pod koszulkę i dotknął miękkich piersi. Poczułaś jak robi Ci się gorąco. Jego zgrabne palce bez trudu rozpięły koronkowy staniczek. Teraz miał lepszy dostęp do ulubionej części twojego ciała. Wbijał w nią swoje anielskie oczy. Nachylając się powodował, że urocze loki łaskotały Cię po brzuchu. Zaczęłaś się cicho śmiać. Wasze ruchy były nieco skrępowane, bo pomiędzy Wami leżała Katy. "Harreh..' - jęknęłaś cicho, ale chłopak zamknął Ci usta zachłannym pocałunkiem. Nie chciałaś się sprzeciwiać, ale mimo wszystko wiedziałaś, że to nie najlepsze miejsce na takie igraszki. Hazza złapał twoją rękę i przejechał nią po swoim kroczu. W brzuchu zaroilo się od stada motylków. Uwielbiałaś takie momenty. A gdy Styles zdjął koszulkę było już ci słabo. Jego wyrzeźbione ciało było bardzo pociągające. Na twoich policzkach pojawiły się juz sporych rozmiarów rumieńce. Loczek stale całował Cię po szyi i przygryzał twoją delikatną skórę. Nagle, niespodziewanie jego dłoń przekroczyła granicę i wsunęła się pod twoje bawełniane stringi. "Mama?"- usłyszeliście głos dziecka. Właśnie przebudziła się Katy i przerwała wam ten gorący moment. Nie byliście ani troche źli. To  było w pewnym sensie wyzwanie. Przytuliłaś młodszą siostrzyczkę mówiąc, że mama jest już w niebie z aniołkami. Dziewczynka nie mogła zrozumieć dlaczego tak jest. Dlaczego jej mamusia nie może po prostu wrócić i ucałować jej drobne ciałko. Dotarło do Ciebie, że przed wami najtrudniejszy okres w życiu. Bałaś się okropnie tego co nadejdzie z czasem. Wieczorem, gdy Harry z chłopakami udał się porozdawać trochę autografów i pocykać zdjęcia z fankami zabrałaś Katherine i udałaś się do apartamentu Danielle. Odkąd przyjechaliście jeszcze nie było okazji porozmawiać. Nie chciałaś poruszać tematu twoich rodziców. To nadal była świeża rana. Peazer zrozumiała i nawet nie próbowała dotykać tej kwestii. Wymieniłyście parę poglądów na temat Polski i zwyczajów tu panujących. Dziewczynie podobało się w twoim kraju, stwierdziła, że na pewno nie raz tu powrócą. Tymczasem jutro powrót do Anglii i pora się pakować. Kiedy wróciłaś do pokoju niosąc na rękach śpiącą siostrę Harry już szykował walizki. Delikatnie ułożyłaś dziecko w łóżku, a sama zabrałaś się za opróżnianie szafek. Nie minęło pół godziny, a już byliście gotowi. Długa noc przed wami, a zwłaszcza przed tobą. Nie mogłaś ostatnio zmrużyć oka. Przytłaczały Cię ciągle myśli o rodzicach i ich śmierci. Nie potrafiłaś tak po prostu się z tym pogodzić. Mimo ogromnego wsparcia jakie dawał Ci twój ukochany i przyjaciele to było bardzo trudne.

NASTĘPNEGO DNIA.

Taksówki podjechały po Was punktualnie. Pożegnanie z obsługą hotelową i wyjazd na lotnisko. Miałaś ponury nastrój i nic nie było w stanie go poprawić. Starałaś sie uśmiechać, jednak ten uśmiech był sztuczny i wymuszony. No nic. Musieli zrozumieć, że taka tragedia zmienia życie w każdym aspekcie. Potrzeba czasu, aby to do siebie przyjąć. Jedyne co utrzymywało Cię przy racjonalnym myśleniu to Harry. Chłopak wraz z Louim ciągle opiekowali się twoją siostrzyczką. Ty po prostu nie miałaś na to siły. Przerastało Cię to z deczka. Nie, żebyś jej nie kochała, tylko zwyczajnie nie umiałaś sie odnaleźć w tej nowej sytuacji. Podnosząc ją, kołysząc do snu czy karmiąc stale miałaś przed oczami obraz swojej mamy. Na lotnisku odprawy poszły szybko, bez zbędnych problemów. Małe zamieszanie z dzieckiem, ale po chwili wszystko się wyjaśniło. Pozostało tylko oczekiwać na samolot. Siedziałaś przybita na strefie bezcłowej podczas gdy reszta ekipy udała się do kawiarni. Nie chciałaś iść, musiałaś sobie jeszcze raz na spokojnie poukładać wszystko w głowie. Przysnęłaś na fotelu nie zauważając jak dużo czasu minęło. Obudził Cię Liam, mówiąc, że wchodzicie do samolotu. Wraz z Harrym zajęliście wasze ulubione miejsca. Katy została z Lou na przodzie pokładu. Oparłaś głowę o ramię Styles'a, a on nucił Ci do ucha waszą ulubioną piosenkę. Całą podróż jego głos brzmiał w twoich uszach i sercu. Dotarliście do Londynu. Niesamowity widok z okien samolotu. To miasto miało w sobie coś pięknego, miało w sobie jakąś moc, która dawała siłę na kolejne dni. Plan był następujący: Liam z Danielle mieli udać się do Wolverhampton, Lou do Doncaster, a Zayn do Bradford, Nialler za parę godzin odlatuje do Irlandii, jedynie Wy zdecydowaliście zostać w londyńskim mieszkaniu. Przynajmniej na jakiś czas. Rozstaliście się z przyjaciółmi już na lotnisku. Każdy pojechał w swoją stronę. Z tym miejscem ewidentnie wiązało się wiele wspomnień, tych przykrych, ale i tych pozytywnych. Dom pachniał waszą miłością, był przesiąknięty mocnym uczuciem bliskości i potrzebą czułości. Rzuciliście walizki w korytarzu. Nie mieliście ochoty na rozpakowywanie rzeczy. Harry zaproponował, że pójdzie na zakupy. Katy chciała iść z nim, więc zostałaś sama. Owinęłaś się w koc i usiadłaś przed telewizorem. Nie mogłaś się na niczym skupić, ciągle myśli zaprzątało jedno - RODZICE. Czy to na prawdę tak trudne pogodzić się z odejściem bliskich osób? Widocznie tak. Byłaś idealnym przykładem na to. Mimo, że minęło już parę dni stawało się to coraz gorszym przekleństwem. Nie rozumiałaś jak Bóg mógł Ci ich odebrać. Nie rozumiałaś. Hazza kupił twoje ulubione lody i ciasto. Jednak nie miałaś na nic ochoty. Nic nie smakowało tak samo. Straciłaś zbyt wiele, to wszystko działo się zbyt szybko..

Kolejne dni nie wiele zmieniły w twoim życiu. Harry nie wiedział już co ma robić, abyś poczuła się choć odrobinkę lepiej. Zarywał noce, opiekował się twoją siostrą, ale to wcale nie poprawiało Ci humoru. Doceniałaś to. I on o tym wiedział, ale od kilkudziesięciu godzin na twojej twarzy nie pojawił się uśmiech. Już nawet mała Katy zaczęła zauważać tę zmianę. Mówiła: " Lily.. nie smuć się, mamusia do nas wróci". NIE ROZUMIAŁA. W końcu to tylko kilkuletnie dziecko, które za parę lat nie będzie w ogóle pamiętało tego co się zdarzyło.

Pewnego wieczoru, który przypominał każdy inny wieczór w londyńskim mieszkaniu coś w Tobie pękło. Minął tydzień od śmierci rodziców. Dopiero tydzień, a to jak wieczność. Nie wyobrażałaś sobie życia bez nich, bez rozmów z mamą, bez kłótni z tatą. Nie było takiej opcji. Gdy Lily usnęła, a Harry wyszedł do całodobowego po jakieś zakupy udałaś się do łazienki. Stanęłaś przed lustrem. Przez małe okno wpadały promienie księżyca. Nastrój pełen grozy. Patrzyłaś w swoje marne odbicie i nie widziałaś nic sensownego. Niepomalowana, rozczochrane włosy i podkrążone oczy. Taka byłaś teraz. I wcale Ci to nie przeszkadzało, a to chyba najgorsze uczucie. Otworzyłaś swoją kosmetyczkę, która zalegała na skraju wanny. Wysypałaś wszystko na podłogę. Chaotycznie poszukiwałaś czegoś denerwując się na fakt, że tego tam nie ma. Otworzyłaś jedną z szafek. Później drugą i trzecią.Wszelkie przedmioty i kosmetyki jakie tam się znajdowały leżały teraz u twoich stóp. W końcu odnalazłaś małe pudełeczko. Usiadłaś na podłodze, zimno kafelek przeszywało twój kręgosłup. Nieprzyjemne uczucie. Odchyliłaś wieczko i ujrzałaś to czego pragnęłaś. Połyskiwała w blasku księżyca. Przekręciłaś ją na drugą stronę wyczytując napis. Odkręciłaś wodę w kranie, przepłukałaś delikatnie swoją nową 'przyjaciółkę', która miała ukoić twój ból. Podniosłaś się, aby móc jeszcze ostatni raz spojrzeć w lustro. Poprawiłaś włosy, nie chciałaś odchodzić w takim stanie. Wyszłaś z łazienki zmierzając do sypialni, w celu pożegnania się z siostrą. Zdawałaś sobie sprawę, że obarczasz Harry'ego wielkim obowiązkiem, mimo tego nie dawałaś już rady. Ucałowałaś malutką Katy we włosy i wróciłaś do toalety. Oparłaś się o ścianę siadając ponownie na chłodnej posadzce. Łzy spływały Ci po policzkach. Nie mogłaś zatamować tego słonego potoku. Zrobiłaś pierwszą kreskę. Później drugą i trzecią. Bolało, ale jednocześnie sprawiało, że czułaś się lepiej. Już nie wiele dzieliło Cię od granicy do której dążyłaś. W łazience było pełno krwi. Nagle drzwi się uchyliły i ujrzałaś stojącego Stylesa. Zauważył, że trzymasz w dłoniach żyletkę. "Lily ! Nieeee!" - krzyknął rzucając się na podłogę. 

Dlaczego Lily zdecydowała się na taki krok? Czy odebranie sobie życia to jakieś rozwiązanie czy tylko ucieczka przed najgorszym? Co dalej z Hazzą? Czy jeżeli przyjdzie taka potrzeba będzie umiał zająć się małą Katy? Co z Lily? Czy Styles'owi uda się uratować ukochaną? ŚMIERĆ to zbyt MAŁY powód by przestać KOCHAĆ.

Imagine Australia 20/26 ♥

Rozdział 20.

Stałaś jak wryta nie mogąc wydusić z siebie słowa. "Skąd ten facet zna moje imię?" - pomyślałaś. Podtrzymałaś się Harry'ego, który był zaskoczony równie mocno jak ty. Zaprosił mężczyznę do mieszkania. O dziwo ten rozumiał po angielsku. Poszłaś do sypialni ubrać się w coś bardziej stosownego niż ręcznik. Do głowy wpadało Ci setki myśli, jednak żadna nie była trafna. Zbliżyłaś się powoli do salonu i usłyszałaś konwersację twojego ukochanego z gościem. Rozmawiali na temat celu jego przybycia. Niestety loczkowi nie udało się wyciągnąć z niego żadnej informacji. On chciał rozmawiać tylko z Tobą. Określał sprawy mianem 'prywatnych'. Harry poczuł się urażony, bowiem byliście razem nie od wczoraj i wiedział o tobie wszystko.
 

Weszłaś do pomieszczenia. Panował tam niemiły półmrok, twoje policzki płonęły, a włosy zmysłowo opadały na ramiona. Usiadłaś na krześle wpatrując się w oczy Harry'ego. "Panna Lily Tanson, prawda?" - usłyszałaś głos starszego człowieka. Skinęłaś głową, a na twojej twarzy malowało się przerażenie. Twoje ciało przeszyło dziwne uczucie niepokoju. Ubrany w granatowy garnitur mężczyzna mówił w sposób tak oficjalny, że nie potrafiłaś się skoncentrować. Spytał czy możecie porozmawiać na osobności. Oświadczyłaś z uśmiechem, że Styles jest częścią twojego życia i że nie masz przed nim żadnych tajemnic. W odpowiedzi usłyszałaś tylko ciche "może  to i lepiej..". Nie za bardzo rozumiałaś o co chodzi. Cała ta sytuacja była wręcz niejasna i skomplikowana. "Może przejdzmy do rzeczy." - wtrącił się Hazza. Stałaś teraz wtulona w jego klatkę piersiową. Zmęczenie dawało się we znaki, twoje powieki delikatnie opadały. Nie mogłaś się już doczekać, gdy mężczyzna powie w jakim celu przybył i dlaczego zakłóca wam wieczór. Zwróciłaś swój wzrok w jego stronę i zasugerowałaś, aby w końcu zaczął mówić. "Nazywam się Conor, przyleciałem z Ambasady Polski w Australii.. ja chciałem.. " - przerwał mu Styles, który nie rozumiał ani słowa po polsku prosząc o zmianę języka wypowiedzi. Ścisnęłaś mocniej dłoń chłopaka, poczułaś kropelki potu. Denerwował się tak samo jak ty. Mężczyzna kontynuował: " Chciałem złożyć panience szczere kondolencje, jest mi ogromnie przykro." Zamarłaś. Gdyby nie Harry twoje ciało osunęłoby się na ziemie jednym ruchem. Złapał Cię w ostatniej chwili sadzając na fotel. Straciłaś przytomność na kilka sekund. Nie docierało do Ciebie to co próbował powiedzieć przedstawiciel konsulatu. "Jakie kondolencje?" - spytał za Ciebie Styles. "Lily, twoi rodzice mieli wypadek.. jechali autostradą, wjechał w nich ogromny tir z pełnym ładunkiem.. zginęli na miejscu, nie było szans na prze.." - nie zdążył dokończyć mężczyzna, bo wybuchłaś płaczem. Biłaś z całych sił w tors Harry'ego. Łzy powodowały, że nie mogłaś skleić zdania. Ta informacja totalnie cię dobiła. Rodzice nie żyją. "Nie nie nie nie nie !" - krzyczałaś. W ciągu kilku minut wylałaś całe morze słonych łez. Harry tulił Cię z całych sił, nie wiedział co ma uczynić, abyś poczuła się lepiej. W tym momencie chyba nic nie było w stanie tego dokonać. Sama obecność ukochanego była jak zbawienie. Gdybyś teraz spędzała tu czas samotnie mogłoby to się skończyć źle. Wbijałaś paznokcie w ręce, wewnętrzne strony były całe pokaleczone. Wystarczyła chwila by zadać sobie taki ból. Mężczyzna długo jeszcze mówił, przepraszał, że w te sposób i że akurat dzisiaj, ale musiał przylecieć osobiście, bowiem nie wypada przekazywać takich informacji telefonicznie. Co do reszty spraw mieliście się umówić i dogadać z nim w jakiś dzień przyszłego tygodnia. Potrzebowałaś czasu, dużo czasu. Rodzice byli dla Ciebie ogromnie ważni, nawet nie zdążyłaś się z nimi pożegnać, nie zdążyłaś powiedzieć jak bardzo ich kochasz i potrzebujesz. Od czasu, gdy poznałaś Stylesa i z nim zamieszkałaś nie spędzaliście ze sobą tak dużo czasu jak dawniej, ale mimo wszystko łączyły was dalej te same uczucia. A teraz odeszli, jak gdyby nic Bóg ich zabrał do siebie.. nie patrząc na to, że mają pod swoimi skrzydłami Ciebie, nastolatkę z problemami.. ale i Katy. Właśnie! " Katy! Co z nią?" - krzyknęłaś odklejając twarz od klatki piersiowej Harry'ego. "Dziewczynce nic nie jest, przebywała wtedy w przedszkolu, obecnie znajduje się w Warszawie w specjalnym ośrodku, czeka na panienkę.." - odpowiedział przedstawiciel ambasady. Teraz mimo tragedii jaka Cię spotkała odetchnęłaś. Poczułaś, że musisz być silna, musisz pokazać siostrze jak bardzo ją kochasz i jak bardzo kochali ją rodzice. To wiele znaczy. Teraz twoje życie miało jakiś głębszy sens. Oprócz bycia z Hazzą musiałaś się jeszcze zaopiekować kilkuletnim dzieckiem. Masz zaledwie osiemnaście lat. Co dalej? Czy sąd udzieli Ci praw do małej Katherine? Bałaś się, że ta sprawa rzuci cień na dalsze losy waszego związku i życia. Przeczesałaś włosy rękoma i poprawiłaś makijaż. Już nie miałaś czym płakać. Cała noc przed tobą. Kiedy mężczyzna wyszedł chciałaś wsiąść do auta i pojechać po siostrzyczkę. Na szczęście Harry Cię powstrzymal. "Lily, o tej porze nikt Ci jej nie wyda, to po pierwsze, po drugie w takim stanie nigdzie nie pojedziesz.." - krzyknął. Otrzeźwiałaś. Faktycznie to było bezsensowne. " Prześpimy się i z samego rana po nią pojedziemy.." - dodał po chwili. Pocałował Cię w czółko. Staliście tak na środku korytarza tuląc się do siebie. Potrzebowałaś teraz tego. Nadal nie dopuszczałaś do siebie tej myśli, że ich nie ma, że już nigdy nie zobaczysz uśmiechu mamy, ani nie usłyszysz krzyku taty, że ich dziwne pomysły odeszły wraz z nimi na zawsze, że Katy nie będzie ich znała, że straciłaś najwazniejszą część swojego życia - rodziców. Styles powycierał ręką twoje policzki. Teraz były zimne, jak nigdy. "Dobrze się czujesz?" - spytał. Ale po chwili zorientował się jaką gafę palnął. Ale jemu byłaś w stanie wybaczyć wszystko. Widziałaś, że razem z tobą przeżywał śmierć twoich bliskich. W tym momencie bałaś się przyszłości. Bałaś się tego co się stanie dalej. Nie wyobrażałaś sobie, że Katy miałaby zostać oddana do jakiejś rodziny zastępczej, ale czułaś, że tak może się stać. To powodowało jeszcze większy ból. Serce krwawiło z każdym oddechem co raz bardziej. Twój ukochany wziął Cię na ręce i zaniósł do sypialni. Ułożył delikatnie na łóżku i nakrył kocem.. zrozumiałaś, że teraz został Ci tylko on. Nikt więcej, nie realne było teraz stracić i jego. Przytulił się do Ciebie od tyłu i cicho nucił jakieś spokojne piosenki. Chciał sprawić, abyś usnęła czym prędzej i na chwilę przestała myśleć o tym przykrym zdarzeniu. Ale to nie było takie proste i on miał tego świadomość, mimo wszystko starał się, a ty to doceniałaś. Był ogromnym skarbem. Niezastąpionym i wymarzonym chłopakiem. Jakąś godzinę później zasnął, ale ty nie mogłaś zmrużyć oka.. pod pretekstem wyjścia do toalety wstałaś z łóżka. Niemiłosiernie kręciło Ci się w głowie. Od płaczu miałaś całe spuchnięte oczy. Stanęłaś przed lustrem w łazience i spojrzałaś w swe odbicie. Widziałaś w nim rozpacz przesiąkniętą odebraniem Ci miłości rodzicielskiej. Czułaś, że nie łatwo będzie pogodzić się z odejściem tak ważnych osób. W głebi serca chciałaś wierzyć, że to tylko zły sen, zły sen z którego się zaraz obudzisz. Uszczypnęłaś się w ramię. Niestety nadal tu byłas. To jednak wszystko na prawdę.. po raz kolejny lzy napłynęły Ci do oczu. Ochlapałaś twarz wodą by zatamować strumień płaczu, jednak to nie wiele dawało. Opuściłaś łazienkę. W przedpokoju odnalazłaś po omacku swoją torebkę, wyjęłaś portfel, a z niego zdjęcie mamy i taty. Byli na nim prze-szczęśliwi, uśmiechnięci, patrzyli w twoją stronę. Przykucnęłaś obok szafki na buty. Tuliłaś do piersi i ściskałaś kurczowo tą cenną fotografię. Nic nie było w stanie ukoić teraz twojego smutku. Zastanawiałaś się jak odebrała to Katy. A może jeszcze nic nie wie? Nie chciałaś być ta osobą, która miałaby oznajmić jej o odejsciu rodziców. Podniosłaś sie z podłogi, w kuchni szukałaś czegoś do picia. Na półce stała butelka wody mineralnej. Odkręciłaś zakrętkę i niechcący wylałaś na siebie pół zawartości, krople delikatnie spływały po brzegach.. Jakoś nie potrafiłas się tym przejąć. Wyjęłaś z szafki szklankę i nalałaś do pełna. Twoje spierzchnięte wargi potrzebowały odrobinę wilgoci. Podpierając się rękoma o blat stołu kuchennego patrzyłaś w ogromne okno na północnej ścianie domu. Księżyc był w pełni. Jego blask rozświetlał całe pomieszczenie. Czułaś się dziwnie. Czułaś jakby ktoś na Ciebie patrzył. Chwilę później osunęłaś się na chodnik lezący obok i zasnęłaś. Dopiero późną nocą Harry odnalazł Cię tam i zaniósł z powrotem do łóżka.

DRUGI DZIEŃ.

Po przebudzeniu nie miałaś ochoty wychodzić z łóżka, nie miałaś na nic ochoty. Najlepiej zaszyć się pod kołdrą, schować przed całym światem i nie pokazywać przez najbliższy miesiąc, jednak nie mogłaś. Nie mogłaś sobie pozwolić na to bo liczyła się jeszcze twoja młodsza siostrzyczka, którą właśnie dziś miałaś odebrać z ośrodka. Harry powitał Cię słodkim buziakiem. To dzięki niemu odrywałaś się chociaż na moment od tej szarej rzeczywistości. Przyniósł śniadanie do łózka, zjedliście wspólnie, po czym nadeszła pora na wyjazd. Spakowaliście rzeczy, których nie było zbyt wiele i opuściliście te czarujące miejsce. Reszta zespołu i Danielle byli w Warszawie, a więc i wy mieliście się tam zatrzymać. Nie do końca zdawałaś sobie sprawę z tego jak będzie wyglądała kwestia Katy, dlatego nie podejmowaliście na razie żadnych decyzji. Wsiedliście do auta,  Harry kierował. Przed Wami długa podróż, postanowiłaś się zdrzemnąć, bo w nocy co chwilę się budziłaś, ale zanim to chciałaś porozmawiać z chłopakiem o tym co będzie dalej.. "Harry?" - wyszeptałaś, a ukochany złapał Cię za rękę. "Mamy dopiero kilkanaście lat.. nie wiem co teraz, nie wiem co z Katherine.." - dokończyłaś. Styles zahamował i spojrzał Ci w oczy. "Chyba nie sądzisz, że odejdę lub Cię zostawię tylko dlatego, że musisz się teraz opiekować swoją kilkuletnią siostrą?" - spytał. Spuściłaś wzrok. Właściwie to głupio było się do tego przyznać, ale jedna z takich myśli pojawiła się w twojej głowie. "Lily, głuptasie.." - powiedział słodko lokaty przystojniak i przytulił Cię. Jego silne ramiona obejmowały twoje chude ciało. Tylko przy nim czułaś się bezpieczna. Tylko on potrafił zapewnić Cię w jakimś przekonaniu. Tylko on. Minęło sporo czasu i dojechaliście do Warszawy. Miasto, z którym wiązały się setki wspomnień dotyczących rodziców. Każda ulica, każdy kąt był świadkiem waszych spacerów, rozmów czy zwierzeń. Wszystko przypominało Ci o ich istnieniu. Nie mogłaś znieść widoku ulubionej restauracji rodziców czy kina, do którego uwielbiali chodzić. To była okropna męczarnia. Nie wjeżdżaliście nawet do hotelu tylko od razu skierowaliście się w stronę ośrodka, w którym znajdowało się dziecko. Kolejka była niesamowicie długa i męcząca. W końcu nadeszła wasza kolej. Podałaś swoje dokumenty i przedstawiłaś cel wizyty. Wysoka kobieta zaprowadziła Was do małego różowego pomieszczenia i poprosiła, abyście poczekali chwilkę. Nie minęło pięć minut, a w drzwiach stanęła mała dziewczynka z pociesznym misiem w rączce. Wyglądała jak laleczka. Natychmiast się rzuciła w twoje ramiona, krzycząc jak bardzo się stęskniła. Wycałowałaś ją za wszystkie czasy. Katy spojrzała na Ciebie i powiedziała: " Wiesz Lily.. mamusia i tatuś są teraz w niebie, z aniołkami.. " Zaszkliły Ci się oczy. Poczułaś jak robisz się słaba. Przytuliłaś siostrę, a Harry przytulił was obie. Trwaliście dość długo w tym uścisku. Przerwała wam wchodząca do sali urzędniczka, chciała uzgodnić wszelkie sprawy dotyczące dobra kilkuletniej dziewczynki. Jak na razie Katehrine Tanson miała przebywać z Tobą. Stałaś się pełnoprawną opiekunką. Poszłaś jeszcze oddać kilka podpisów do akt, a Harry zabrał twoją siostrę. Usiedli w holu, a mała oznajmiła Hazzie: "wydaje mi się, że kochasz Lily tak mocno jak mój tatuś kochał moją mamusie.." i spuściła głowę w dół. Była bardzo dojrzała jak na swój wiek. Styles nie wiedział co ma odpowiedzieć, uścisnął ją mocno i zmienił temat, jak sądził - na lepszy, jednak po chwili przekonał się, że wcale tak nie było. "Skąd masz takiego misia?" - spytał. "Dostałam od rodziców, pare dni temu.." - odpowiedziała cicho. "A dlaczego on nie ma oczu?" - usłyszałaś przerażony głos Harry'ego. "Bo mamusia powiedziała, że pan uszatek jest szczęśliwy kiedy widzi, że się uśmiecham, ale ja teraz nie mogę być radosna, zabrałam mu oczka, żeby nie widział jak się smucę i żeby był szczęśliwy.. mamusia by tak chciała" - drżący głos dziecka przyprawiał was o ciary. Złapałaś ukochanego za ręke, a on wziął maluszka na ręcę. Wyszliście z budynku, zaczął padać deszcz. Mijaliście staruszkę, której upadła torba z zakupami. Pomogłaś jej pozbierać produkty, a ona spojrzała na was i odrzekła tylko.. "cudowna rodzinka.."
 

Co się dalej stanie ze związkiem Lily i Harry'ego? Jak potoczą się losy kilkuletniej Katy? Czy osiemnastolatka poradzi sobie z wychowaniem małego dziecka? Czy Sąd wyrazi na to zgodę? Jak zareagują przyjaciele na wieśc o tym? Czy malutka dziewczynka trafi do domu dziecka? Czy miłość Harry'ego będzie w stanie ukoić ból Lily? "Miłość to uczucie, które uskrzydla, ale też rani"

Imagine Australia 19/26 ♥

Rozdział 19.

Nie odpowiedziałaś na zadane pytanie. Wyrwałaś się z objęć Harry'ego i siadając na panterkowym kocu chwyciłaś w dłonie pamiętnik. Pamiętnik pachnący waszą miłością. Przesiąknięty wspomnieniami niegasnącego dotychczas uczucia. Silnie naszpikowany gamą różnorodnych emocji. Odzwierciedlający cały kalejdoskop pragnień. Pragnień, które nie dawały o sobie zapomnieć. Pragnień, które mogłaś zrealizować jedynie z udziałem jego obecności, dotyku, zapachu. Potrzeba czułości ogarniająca twe poranione serducho rosła z każdym dniem co raz bardziej, z każdym dniem, który spędzałaś bez Harry'ego o stokroć mocniej.Co prawda mieliście za sobą zaledwie trzy doby samotności, ale ta rozłąka porównywalna była do wieczności. Podniosłaś leżący w trawie ołówek i zaczęłaś kreślić kolejne kreski na swoim rysunku. Styles stał zdezorientowany twoim zachowaniem. Nie wiedział co ma uczynić. Na jego twarzy malowała się niepewność. Z obawy o reakcję na każde słowo bał się cokolwiek powiedzieć. Przysiadł obok Ciebie i spytał drugi raz: "kochasz?", a w jego oczach pojawiły się łzy. Twoje milczenie wywoływało właśnie takie skutki. Chłopak martwił się, że za chwile usłyszy niezbyt przyjemną odpowiedź. "Lily! No powiedz coś" - dodał po chwili. Nadal panowała dziwna cisza, która jak zdawało się Harry'emu wcale Ci nie przeszkadzała. Ale to nie tak. Dopiero kiedy postawiłaś ostatni rys na swoim szkicu odezwałaś się. Mówiłaś w sposób chaotyczny i nieuporządkowany. Miotały tobą skrajne emocje. Uczucie rozdarcia potęgował widok zachodzącego słońca. " Kiedy odjeżdżałam.." - zaczęłaś, a Harry uniósł wysoko brwi, patrząc głęboko w twe tęczówki otoczone grubymi, długimi rzęsami. " [kiedy odjeżdżałam..] spotkałam pewną kobietę, która uświadomiła mi coś ważnego. " - dokończyłaś zdanie. Styles nie rozumiał do czego zmierzasz. Co takiego odkryłaś dzięki owej kobiecie i jaki miało to związek z nim?Czy chciałaś od niego odejść? Takie właśnie myśli pojawiły się w głowie przystojnego loczka. " Kiedy człowiek staje na rozstaju dróg i nie potrafi wybrać odpowiedniej ścieżki, która mogłaby pomóc dotrzeć mu do wymarzonego celu, prosi Boga o anioła. O kogoś kto mimo wszystko ukaże mu, że oprócz tej jednej ciasnej drogi, istnieje szereg innych, o wiele szerszych i łatwiejszych do przebycia. Ta staruszka, była właśnie takim aniołem. Rozumiesz?" - spytałaś, a Hazza zakrył rękoma oczy. Nie chciał, żebyś widziała jak płyną mu z nich łzy. Ale i tak o tym doskonale wiedziałaś. Był bardzo wrażliwy. Ale to przecież on uczynił coś złego nie ty. Przetarł delikatnie spojówki i zwrócił swój wzrok w twoją stronę. "Rozumiesz?" - krzyknęłaś w ramach powtórzenia. Harry złapał Cię delikatnie za nadgarstki. Czułaś ujmujące ciepło bijące z jego dłoni. Serce zaczęło stukać mocniej. " Odchodzisz, tak? Nie kochasz mnie już, prawda?" - usłyszałaś w odpowiedzi. Zagotowałaś się w środku. Zacisnęłaś mocno pięści i biłaś z całej siły w jego klatkę piersiową płacząc przy tym, już po raz kolejny tego wieczoru. Lokaty znów objął Cię i próbował uspokoić, ale nie dawałaś za wygraną. " Jak możesz tak mówić?!" - krzyczałaś głośno. W pobliżu nie było nikogo kto mógł wam przeszkodzić. "Jak możesz..! " - padło po raz drugi, potem trzeci i czwarty z twoich dużych, malinowych ust. Jednak z każdym razem o ton ciszej.. Przytuliłaś się do wyrzeźbionego torsu Harryego. On delikatnie jeździł ręką po twoim policzku. Kiedy w końcu się uspokoiłaś, a emocje trochę opadły otworzyłaś pamiętnik. Pokazałaś Styles'owi rysunek. " Jak możesz mówić, że Cię nie kocham? Jak możesz w ogóle tak myśleć? Pamiętasz jak na początku Ci wspominałam, że jesteś najlepszą rzeczą jaka mnie spotkała w życiu? Teraz nie. " - powiedziałaś i zamilkłaś. Chłopak zamarł i zdębiał. Poczuł się chyba urażony, bo wypuścił twe chude ciałko ze swych objęć. Spojrzałaś na niego z uśmiechem. " teraz nie, bo teraz jesteś właśnie MOIM ŻYCIEM, całym życiem" - dokończyłaś zdejmując tym samym ogromny ciężar z serca Harry'ego. Na nakreślonym przez Ciebie szkicu widniał jego wizerunek. Uwielbiałaś rysować. Idealnie odzwierciedliłaś każdy szczegół. Wszystkie loki był na swoim miejscu, jego szeroki i szczery uśmiech oraz piękne oczy ujęte zostały w sposób wręcz nieprawdopodobny. Mimo, że obrazek był szary to wywoływał pozytywne odczucia. Hazza cmoknął Cię w policzek.. "Przepraszam Lily.. przepraszam Cię bardzo za to, co zdarzyło się wtedy i za wszystko co zrobiłem..przepraszam" - mamrotał pod nosem chłopak całując delikatnie twoją szyję. Poczułaś się znów szczęśliwa. Nie trzeba było wiele by wzmógł twój rytm serca. Wystarczyła jego obecność. Tęskniłaś, okropnie tęskniłaś.. Dzień bez Harry'ego to jak niebo bez słońca. Pochmurne i nieprzyjemne. To właśnie ten zakręcony chłopak był twoim słońcem. Przez życie łatwiej idzie się razem. Zwłaszcza jeśli ma się kogoś kto jest tego godny. Przed tobą jeszcze kilka sytuacji, w których będziesz miała okazję doświadczyć prawdziwej troski i pomocy ukochanego. Przytuliłaś się teraz do niego bardzo mocno, a on owinął was kocem. Siedzieliście oparci o pień wierzby wpatrując się w gasnące już na niebie słońce. Wieczór był ciepły i cichy. Gdzieniegdzie na niebie widniały małe chmurki. Ptaki rozkosznie ćwierkały, a wy nie potrzebowaliście już niczego więcej do szczęścia. Wybaczyłaś mu. Zbyt mocno go kochałaś, by tego nie uczynić. Nie obawiałaś się jakiejś chorej samotności czy braku bliskiej osoby. Po prostu go kochałaś. " Staruszka miała rację" - wyszeptałaś do Harry'ego przygryzając jego wargi. Dawno nie czułaś tego smaku. Smaku miłości. Miłości, której nie zamieniłabyś na żadną inną. Przystojniak delikatnie wpił się w twoje malinowe usta. Wtedy to już totalnie odleciałaś. " A co takiego dowiedziałaś się od naszego anioła?" - spytał. "To już moja tajemnica" - odpowiedziałaś cicho i zamknęłaś jego usta słodkim pocałunkiem. Błogi stan przerwał dźwięk sms'a dochodzący z kieszeni bluzy Hazzy. "To Lou" - oznajmił na widok  pytającego wzroku. "Miałem dać znać. Zapomniałem. Moment, tylko przedzwonię do niego" - dodał przystawiając telefon do ucha. "Louis.. Boże, zostawiła mnie.. " - padło z ust Harry'ego, a w słuchawce usłyszeliście krzyk. " No po prostu.." - kontynuował udawanym ' zrozpaczonym' głosem Styles."Ale jak to? Lily? Przecież ona Cię kocha! - wymamrotał Boo Bear, a wy oboje wybuchliście śmiechem. Zwijałaś się z powodu bólu brzucha, a Harry wyjaśnił całą sprawę przyjacielowi. "Już Ci nie uwierzę w nic! Bawcie się dobrze, tylko grzecznie mi tam!" - usłyszeliście w odpowiedzi. Po zakończeniu konwersacji jeszcze przez chwilę nie mogliście opanować śmiechu. Mina Tomlinsona musiała być bezcenna.. Wróciliście do gorących, zachłannych pocałunków, które namawiały do dalszych działań. Nie udało Wam się przecież w samolocie. Teraz nadszedł czas, aby to dokończyć. Zielonooki wziął Cię delikatnie na ręce i niósł w kierunku drewnianej chatki. Znów czułaś się jak księżniczka. Chłopak kopnął nogą ciężkie drzwi, które odsłoniły mu gustowny wystrój domu. Rzucił Cię delikatnie na łóżko i zaczął ściągać ubranie zaczynając od górnej części garderoby. Opuszki jego palców powędrowały w stronę brzucha, delikatne ruchy wywoływały dreszcze na twoim nagim ciele. Uwielbiałaś sposób w jaki doprowadzał Cię do ekstazy. Czułaś jego ciężki oddech i nadchodzące chwile spełnienia. Subtelnie pocałowałaś w usta bawiąc się jego językiem na wszystkie strony. Zauważyłaś, że Harry tak samo mocno jak Ty pragnie tego, co miało się zdarzyć już za chwilę.. Uniosłaś ciało, by pomóc Styles'owi ze ściągnięciem dolnej części bielizny. Czarna i do tego koronkowa - jego ulubiona. Zawsze taką zakładałaś, kiedy czułaś nadchodzące zbliżenie z ukochanym. Usta Hazzy w uroczy sposób spoczęły na twoim wzgórku łonowym.. jednak ten mały całus spotęgował emocje. Chłopak nie chciał doprowadzać Cię takim działaniem do końca, dlatego przerwał. Teraz to Ty leżałaś na górze. Przejęłaś inicjatywę. Najpierw zdjęłaś mu t-shirt , który jak uznałaś był tylko zbędny. Loczek uśmiechnął się pod nosem. Czułaś satysfakcję. "Lily, kocham Cię" - usłyszałaś pośród ciszy, przepełnionej ciężkimi oddechami i masą uczucia. Teraz to na twojej twarzy zagościł promienny uśmiech. "Ja.. ja Ciebie też kocham!" - odpowiedziałaś po czym rozpięłaś swój stanik. Nie minęła minuta, a wylądował on na twarzy Harry'ego, który patrzył na twój biust z ogromnym pożądaniem. Usiadłaś na nim okrakiem. Poczułaś, że rośnie mu napięcie w spodniach. Przejechałaś ręką po jego kroczu. Zarumienił się. Wypieki, które pojawiły się na jego liczkach cudownie kontrastowały z cerą. Musnął Cię ustami w brzuch podnosząc głowę. Jego tors był ewidentnie jednym z najprzyjemniejszych widoków podczas takiej zabawy. Harreh złapał w dłonie twe delikatne piersi. Zdecydowanie masował je i ugniatał powodując tym samym przyspieszenie rytmu twego serca.. Nie byłaś mu dłużna, wodziłaś swymi rękoma po jego klacie.. zakreślając ogromne łuki i spirale.W tym namiętnym akcie doprowadzaliście się do szaleństwa. Każdy gest, każdy ruch był wyjątkowy. Zmieniliście pozycje. Teraz czułaś oddech Harry'ego na swojej twarzy. Chłopak spojrzał Ci głęboko w oczy i delikatnie pocałował w nosek. To było takie urocze. Zawiesiłaś ręce na jego szyi i przyciągnęłaś jeszcze mocniej do siebie. Wasze ciała idealnie ze sobą współgrały. Od zrobienia TEGO dzielił Was zaledwie mały kroczek, ale woleliście stopniowo docierać do celu.. chłopak muskał ustami każdy centymetr twojego ciała. Był jak zawsze subtelny i opanowany. Jego wargi czule dotykały twojej gładkiej skóry. Czułaś wielką rozkosz, ale chciałaś więcej. Hazza pieścił twoje uda szepcząc Ci do ucha miłe słówka. Jak ten kretyn mógł pomyśleć, że chcesz go zostawić? Jest niezastąpiony, idealny i wyjątkowy, a wady.. wady ma każdy. Porozumiewaliście się bez słów. Bezpieczeństwo jakie czułaś przy Harry'm było nie do opisania. Słodycz uczucia zalewała twe serce z każdym jego spojrzeniem, każdym dotykiem czy słowem.. Gdy lokaty przystojniak powrócił do górnej części twojego ciała przeszły Cię dreszcze. Przygryzał teraz delikatnie twoje piersi doprowadzając tym czasem do cienkiej granicy spełnienia. Miałaś świadomość, że to kolejny raz z Hazzą, ale mimo wszystko nadal czułaś się jak podczas tej pierwszej nocy hotelowej. Robiłaś się już co raz bardziej gorąca. Kropelki potu spływały powoli po twoim czole. Nie chciałaś być dłużna Harry'emu. Obróciłaś go na plecy i zaczęłaś delikatnie całować, a później ssać jego wargi. On sapał cicho. Przeszłaś do rzeczy. Ujęłaś jego 'kolegę' w dłonie i patrząc z jego oczy wykonywałaś najpierw powolne, później co raz szybsze ruchy. Miałaś świadomość, że Harry długo na to czekał. Nigdy wcześniej tego nie robiłaś, więc liczyłaś na to, że wszystko pójdzie dobrze. Na twarzy twojego ukochanego malowała się ogromna rozkosz, co świadczyło o powodzeniu akcji. Uczucie było niesamowicie przyjemne, bo Styles zwijał się już z radości. Twój miękki język zataczał delikatnie koła. Jęki lokatego stawały się głośniejsze, a oddech płytszy. Czułaś, że powoli dochodzi. Złapał Cię za włosy i przyparł mocniej do swojego członka. Ledwo pochłaniałaś jego kolegę. To musiało wyglądać na prawdę podniecająco. Czułaś ogromną satysfakcję. Harry nie chciał kończyć waszego aktu w ten sposób, więc przerwał zabawę. Położył Cię delikatnie na poduszkę i rozłożył nogi. Jego język wyprawiał niesamowite rzeczy. Teraz to Ty zmagałaś się z silną rozkoszą. Harry trzymał kołdrę, ściskał ją. Moment potem niespodziewanie wszedł w ciebie. Poczułaś lekki ból, ale już po chwili sytuacja się ustabilizowała. Bylo wspaniale. Jego namiętne pchnięcia przyprawiały Cię o skurcze. Czule, ale zdecydowanie doprowadzał Cię do szału. Krzyczałaś z całej siły. Dobrze, ze nikogo nie było w pobliżu, bo mógłby pomysleć, że w chatce dzieją się dziwne rzeczy. Zwinne palce Styles'a znów skierowały się w stronę twojego obfitego biustu. Uwielbiałaś takie pieszczoty. Wzmagały emocje podczas stosunku. Chłopak narzucił szybsze tempo. Powoli zaczynało brakować Ci oddechu, spazmy rozkoszy rozlewały wasze nagie ciała. Pragnienie bycia blisko znów zostało zrealizowane. Kochałaś go tak mocno, że nawet najmniejszy sposób zbliżenia okazywał się genialny. Podczas, gdy przystojniak nadal wjeżdżał w Ciebie przyssałaś się do jego ust. Wasze wargi pochłaniały się wzajemnie. Zachłanne pocałunki dopełniały tylko ekstazę. Niczego więcej do szczęścia. Takich uniesień ostatnio wam brakowało. Po przygodzie w samolocie czuliście nie dosyt, a teraz zostało to spełnione. Jeszcze kilka razy zmieniliście pozycje, aż w końcu ciepło rozlało się po twoim ciele. Harry doszedł, ty również. Szczytowaliście w jednym czasie. Znowu zatraciliście się w namiętnym pocałunku. Drapałaś plecy Harry'ego, a on gładził twe piersi. Leżeliście jeszcze przez chwilę ogarniając emocje jakie wywołał ten niesamowity akt miłosny. Twój ukochany wziął Cię na ręce i skierował się w stronę łazienki. Wiedziałaś, że to nie koniec przygód na dzisiaj. Mimo wszystko nie protestowałaś. Przyparł cię do kafelkowej ściany. Poczułaś na plecach zimno. Twoje rozpalone ciało podniecało Hazzę. Zaczął Cię zachłannie całować. Prawie się połykaliście, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi. "Ja pójdę.." - powiedział Harry wsuwając na tyłek jakieś bokserki. Usłyszałaś zgrzyt przekręcanego klucza i otwierające się drzwi. " Dobry wieczór, czy tu.. tu mieszka panna Lily Tanson?" - usłyszałaś głos starszego mężczyzny i od razu owinąwszy się w ręcznik wybiegłaś z łazienki. Stanęłaś obok Harreha, a mężczyzna schylił głowę i wyszeptał : "Lily ?" 

Czy zakochanym uda się w końcu doprowadzić akt spełnienia do końca? Czy Lily i Harry'ego czeka kolejna porcja przygód? Kim jest mężczyzna, który przybył do górskiej chatki, jak znalazł Lily i skąd zna jej imię? Czy pora na poważną rozmowę? Czy miłość Harry'ego będzie w stanie wesprzeć Lily? MIŁOŚĆ - Im więcej jej dasz, tym więcej dostaniesz.

Imagine Australia 18/26 ♥

Rozdział 18.

Nie miałaś ochoty słuchać głupich tłumaczeń Harry’ego. W tym momencie emocje wzięły górę. Jak mógł się z nią całować? Czułaś się okropnie. Wróciły wspomnienia. Nie mogłaś zrozumieć, co podobało się wszystkim chłopakom w tej utlenionej i wytapetowanej lali. Od początku widziałaś, że jest coś podejrzanego w jej zalotnych uśmieszkach do twojego ukochanego, ale czegoś takiego się nie spodziewałaś. „I ona nazywała się moją przyjaciółką?” – pomyślałaś.
 

Pragnienie zemsty było ogromne. Ale postanowiłaś nie zachowywać się jak ona. Na dodatek chłopak, którego miałaś za najważniejszą osobę w życiu tak po prostu przelizał się z Victorią. W tej chwili nie myślałaś racjonalnie. Widok przypartego Hazzy do ściany przyprawiał Cię o ciary. Nieprzyjemne ciary. Już nie miałaś, czym płakać. Piekielnie piekące oczy i rozmazany makijaż – tak można by Cię teraz opisać. Cała roztrzęsiona wsiadłaś do stojącego przed domem busa. Miałaś nadzieję, że nikt Cię tu nie znajdzie. Musiałaś wszystko przemyśleć. Tego było za wiele jak na jeden dzień. Żałowałaś, że nie poszłaś wtedy ze Styles’em. Gdybyś tam była na pewno by do tego nie doszło. Zaczęłaś obwiniać samą siebie, nie patrząc już na to, co zrobił chłopak. Nie chciałaś go tracić, a w pewnym sensie już się to stało. Przypomniałaś sobie historię ze zdjęciami. To, co wówczas czułaś było niczym przy obecnej sytuacji. Twój jedyny, najwspanialszy loczek zdradził Cię? Nie potrafiłaś dopuścić takiej myśli do siebie? Starałaś się wymyślić setki wymówek na temat tego pocałunku z Vicky. Bezskutecznie. Ciągle górowała myśl, że zrobił to z własnej woli. A to bolało chyba najbardziej. Oparłaś głowę o szybę i zaczęłaś kreślić na niej popękane seduszka. Tak właśnie się czułaś. Nic nie było w stanie ukoić twojego smutku. No chyba, że Harry. Ale nie miałaś teraz nawet najmniejszej ochoty na rozmowę z nim. Dotarło do Ciebie jak bardzo go kochasz. Jak bardzo jest dla Ciebie ważny. Takie sytuacje uświadamiają moc uczucia. Co z tego.. skoro on wolał twoją przyjaciółkę. Znalazłaś się w beznadziejnej sytuacji. Nawet nie miałaś się, kogo poradzić. Wpadł Ci do głowy pewien pomysł. Jak uważałaś: w tym momencie – najlepszy. Usłyszałaś głośny trzask drzwi frontowych, schylilaś się trochę, aby osoba, która opuściła właśnie dom nie zauważyła Cię. „Lily! Gdzie jesteś?” – usłyszałaś ten charyzmatyczny głos. „Lily, proszę Cię porozmawiajmy!” , „Lily, kocham Cię!”, „Lily.. przepraszam” – kolejne słowa zrozpaczonego chłopaka docierały do twoich uszu. Wzmagały emocje. Łzy znów zaczęły Ci spływać po policzkach. Lekko otarłaś jedną z nich, jak to zwykle robił Styles. Potrzebowałaś teraz jego dotyku, jego wsparcia. Ale świadomość tego, co zrobił była silniejsza. Nie umiałaś przełamać tej bariery. Blokada, jaka powstała w wyniku tego, co zobaczyłaś była w tym momencie nie do pokonania. Nie miałaś nawet zamiaru się ujawnić. Spojrzałaś jedynie w lusterko. Hazza siedział na ostatnim schodku, trzymając się rekoma za głowę, co jakiś czas ocierał policzki. Płacz uniemożliwiał mu dalsze mówienie. Teraz tylko cicho łkał, połykając potok słonych łez. Wyglądał okropnie. I chyba tak samo się czuł. Znałaś go doskonale. Po mimice jego twarzy łatwo było rozpoznać uczucia, które nim targały. Nagle ktoś wyszedł z domu, ujrzałaś sylwetkę Victorii. Po raz kolejny podczas pobytu w tym malowniczym miejscu poczułaś zazdrość. Nienawidziłaś jej. Teraz w afekcie potrafiłabyś ją nawet zabić. Myśli, jaki przychodziły Ci do głowy były przerażające. Blondynka postawiła rękę na ramieniu chłopaka. On momentalnie zrzucił ją. Odepchnął dziewczynę i znów zaczął krzyczeć głośno twoje imię. Już ledwo się powstrzymywałaś przed odpowiedzeniem na jego slowa. Mimo wszystko potrzebowałaś czasu. Czasu, żeby przemyśleć to, co się tutaj zdarzyło. Czasu, który mógł okazać się waszym przyjacielem. Kiedy znów usłyszałaś trzask drzwi postanowiłaś zrealizować swój plan. Odszukałaś kluczyki w schowku i delikatnie włożyłaś w stacyjkę. Gdy na werandzie ujrzałaś Zayn’a zrobiło Ci się smutno. On również był zawiedziony tym zdarzeniem. Chyba naprawdę mu zależało na tej pustej idiotce. Dobrze, chociaż, że teraz przekonał się, jaki ta dziewczyna ma charakter. Chłopcy zaczęli Cię szukać wokół domu i obok stawu. Harry martwił się, że mogłaś zrobić coś głupiego. Do poszukiwań dołączyła reszta przyjaciół. Jedynie Vicky siedziała sobie spokojnie na pobliskiej huśtawce snując nową intrygę. Kiedy wszyscy znaleźli się już w bezpiecznej odległości od samochodu przekręciłaś kluczyk. To nic, że nie miałaś prawa jazdy. To naprawdę nie miało teraz znaczenia. Chciałaś jak najszybciej opuścić to miejsce i już nigdy do niego nie wracać. Od dzis wiązały się z nim mało przyjemne wspomnienia. Gdy przyjaciele usłyszeli dźwiek odjeżdżającego busa było już za późno. „Przecież ona nie ma dokumentów!” – krzyknął Liam, a zrozpaczony Harry wtulił się w Louis’a. „Nie płacz, znajdziemy ją.” – powiedział Boo Bear głaszcząc loczka po głowie.

 TY.

Dojechałaś właśnie do centrum Warszawy. Odwiedziłaś hotel, w którym się zatrzymaliście. Zabrałaś najbardziej potrzebne rzeczy i czym prędzej udałas się na stacje kolejową. Bus został na parkingu. W apartamencie zostawiłaś krótką wiadomość dla Harry’ego zapisaną czarnym atramentem na małej, rózowej karteczce. Teraz chciałaś pobyć sama. Z dala od tego całego szumu. Tyle spraw zaprzątało Ci głowę. Ale i tak najważniejszy był Styles. Siedziałaś na peronie wpatrując się w latające gołębie. Chciałaś pozbyć się wszelkich myśli. Przeżyć takie wewnętrzne oczyszczenie. Ale to chyba w tym momencie było nierealne. Oczekiwałaś na przyjazd pociągu. Zostało jeszcze około pół godziny. Okropnie się nudziłaś. Dosiadła się do Ciebie jakaś dziwna staruszka. Przynajmniej takie sprawiła wrażenie. No, ale pozory mylą. Milczałyście chwilę, po czym kobieta wypowiedziała niejasne wówczas dla Ciebie słowa:  „Pobić go jego własną bronią to żadno rozwiązanie”. Nie bardzo rozumiałaś sens tego zdania. Dopiero po chwili dotarło do Ciebie, co chciała Ci uświadomić staruszka. Pomysł, żeby pokazać Harry’emu jak się czułaś, gdy całował Vicky nie był tu odpowiednim rozwiązaniem. Czyli w skrócie: zemsta to najgorsza decyzja. Alee ale.. ale skąd ta dziwaczka wiedziała, o czym myślisz? „Skąd pani..?” – nie zdążyłaś dokończyć, bo kobieta złapała twoją dłoń i przyłożyła do swojej klatki piersiowej. „Czujesz dziecinko jak mocno bije?” – spytała. Skinęłaś tylko głową. Rzeczywiście, miała racje. Serce wystukiwało silny rytm. „Tak właśnie jego serce bije dla Ciebie. Uwierz staruszce. Miłość to nic innego jak wiara w drugą osobę.. „ – padło z jej ust. Kiedy obejrzałaś się, aby spytać kim jest i skąd tak wiele o tobie wie jej już nie było. Byłaś totalnie zdezorientowana. Czy ona mówiła o Harry’m? Wszystko na to wskazywało. Ale i tak nie wiedziałaś skąd przypadkowa kobieta znała tak wiele faktów z twojego życia. Rozglądnęłąś się po peronie. Ta sama starsza pani stała jakieś dwieście metrów dalej karmiąc gołębie. Chciałaś podbiec, ale właśnie na tor 3 wjechał twój pociąg..

W tym samym czasie Vicky z ogromną niechęcią wyprowadziła z garażu swój samochód. Harry chciał objąć kierowanie, ale Liam nie zgodził się na to. On był najbardziej rozważny z całej piątki. Louis z Niallerem posadzili Hazze z tyłu i usiedli obok, a Danielle wraz ze swym chłopakiem zajęli miejsca z przodu. Bez pożegnania z utlenioną blondyną wyjechali w stronę centrum Warszawy. Trochę czasu minęło nim udało im się przebić przez ogromne korki. Pod hotelem ujrzeli czarnego busa. W sercu Styles’a pojawiła się iskierka nadziei na to, że możesz się tu znajdować. Niestety ten płomień chwilę później zgasł. Chłopak odnalazł twoją karteczkę z napisem: „ Nie szukaj mnie. Droga wolna. Pamiętaj, że Cię kochałam. – Lily.”. Mimo, że był silny to na tą wiadomość zareagował zbyt mocno. Dobrze, ze miał przy sobie Louisa. Dobrze, że nie został teraz sam, bo kto wie jak by to się skończyło. „Loui ja, ja nie chciałem.. ja jej nie pocałowałem..Loui..” – wymamrotał przez łzy Harry. „Kocie, przecież wiem, że ją kochasz.. obiecałem Ci, że ją odnajdziemy to odnajdziemy! „ – odpowiedział przyjaciel, a twój ukochany objął rekoma poduszkę. Gdybyś to widziała z pewnością serce by Ci się krajało i wybaczyłabyś mu to co zrobił, ale Ty.. Ty wchodziłaś właśnie do pociągu..

Z trudem uchyliłaś okno wypatrując staruszki. W końcu twój wzrok odnalazł jej posturę. Była owinięta w jakieś łachmany. Zrobiło Ci się jej szkoda. Miała takie dobre serce, a los ją tak okrutnie potraktował. Mimo wszystko sprawiała wrażenie szczęśliwej. Odwróciła twarz w twoją stronę i uniosła rekę w górę machając Ci na pożegnanie. Uśmiechnęłaś się i odwzajemniłaś gest. Teraz przed tobą długa podróż. Co było jej celem? Miejsce, w którym będziesz mogła wszystko na spokojnie przemyśleć. Uwielbiałaś jeździć pociągami. To było zawsze niesamowite przeżycie w dzieciństwie. Twój dziadek pracował kiedyś na kolei. Nie było tygodnia, abyś nie towarzyszyła mu w jakiejkolwiek wyprawie. Wtedy to sprawiało wiele radości. Czasem marzy ci się taki powrót do beztroskiego dzieciństwa, kiedy jedynym problemem było to, jaki smak lizaka wybrać. No, ale nadszedł czas na dorosłe zycie, na dorosłe decyzje. Ale czy na pewno? To wszystko zdarzyło się tak nagle. Stęskniłaś się już za rodzicami i Katy. Tak dawno ich nie widziałaś. Choć na chwilę uciekłaś od myśli dotyczących Harry’ego. Niestety nie trwało to długo. Bo nadal w uszach brzmiały Ci słowa staruszki. „Czy ona w ogóle była prawdziwa? Może to tylko wytwór mojej wyobraźni?” – zadawałaś sobie pytania. Siedziałaś w pustym przedziale wsłuchując się w słowa waszej ulubionej piosenki. Tak piosenki Eda. Tej samej piosenki, która rozeszła się po pokładzie samolotu podczas waszego drugiego, zaraz po oblaniu kawą spotkania. Czy ona już nieodwołanie miała wiązać się z Hazzą? Czułaś się beznadziejnie. Wiedziałaś, że potrzebujecie szczerej rozmowy, a mimo wszystko przed nią uciekałaś. No totalny bezsens. Powoli traciłaś wiarę w to, że może być dobrze. Nie mogłaś wyrzucić z pamięci obrazu twojego chłopaka całującego Victorię. Podła suka. Tak właśnie o niej teraz myślałaś. Może nie było to zbyt grzeczne, ale ona zrobiła to specjalnie. Miała zaplanowany każdy ruch. Pobawiła się Zayn’em, a przy okazji rozwaliła twój związek. Inaczej określić się jej nie dało. Miałaś już dosyć wszystkiego. Zasnęłaś, ale nie na dlugo, bo ze snu wyrwał Cię dźwięk sms’a. Przejrzałaś całą torbę w poszukiwaniu telefonu. Na wyświetlaczu ujrzałaś napis ‘Harry’. Mimo, że byłaś nadal w głębi duszy na niego zła otworzyłaś wiadomość. „Daj mi szansę. Porozmawiajmy. Nie przeżyje bez Ciebie. Kocham Cię, rozumiesz?” – przeczytałaś na głos. Zaszkliły Ci się oczy, ale po chwili ogarnęłaś się. „Muszę być silna. Muszę być silna.” – powtarzałaś w myślach ocierając łzy. Nie odpisałaś. Wyciszyłaś dźwięki i odłożyłaś telefon do kieszeni. W natłoku myśli Morfeusz porwał Cię w swe objęcia. Śniłaś jak jesteście szczęśliwi z Hazzą, jak spacerujecie wąskimi uliczkami Londynu ukrywając się przed deszczem, jak ściąga z Ciebie mokre ubranie i rzuca na łóżko, jak całuje zachłannie twoje spragnione wargi. Sniłaś. Nagle ktoś lekko szarpnął Cię za rękę. Otworzyłaś oczy, mówiąc ciche: „ Harry, to Ty?”. Niestety przed twoimi oczami nie było Styles’a. To tylko konduktor, który przyszedł sprawdzić bilety. Oznajmił, że jeszcze pół godziny i koniec podróży. No, w końcu. Męczyło Cię to trochę. Dopiero po wyjściu mężczyzny zdałaś sobie sprawę, że nie jesteś sama w przedziale. Naprzeciwko Ciebie siedziała dziewczyna w czarnych włosach. Przyglądala się w dziwny sposób. Miałaś ochotę spytać czy coś nie tak, ale odpuściłaś. Po chwili usłyszałas: „mogę prosić autograf?”. Zatkało Cię. „Ale..?” – wyszeptałaś w odpowiedzi. „Lily, prawda?” – spytała dziewczyna uśmiechając się szczerze. „Tak, to ja.” – oznajmiłaś dziwnym tonem. Podpisałaś dziewczynie płytę 1D. Sprawiło Ci to w pewien sposób radość. Nastolatka przedstawiła się jako Nina. Wymieniłaś z nią parę zdań na temat zespołu i muzyki. Później już bardziej swobodnie rozmawiałyście. Dowiedziałaś się, że pochodzi z Zakopanego. A właśnie tam jechałaś. Ciekawie zaczynala się ta nowa podróż. Być może jeszcze się spotkacie. Wreszcie dojechałaś na miejsce. Uwielbialaś ten cudowny, górski krajobraz, który ogarniał teraz cała twoją przestrzeń. Wzięłaś walizkę i ruszyłaś w stronę postoju taksówek. Wsiadłaś do jednej i poprosiłaś o podwiezienie na wskazany adres. Nie minęło dwadzieścia minut, a byłaś już na miejscu. Widok jaki roztaczał się przed twoimi oczami był wprost niesamowity. Piękna, drewniana chatka a’la domek letniskowy, który zakupili twoi rodzice przed wylotem z Polski. No i ten krajobraz na Giewont i całe pasmo gór. Spiący rycerz i puszyste obłoczki na błękitnym niebie. To była zdecydowanie najlepsza decyzja jaką mogłaś w ogóle podjąć. Na dodatek 200 metrów od domku znajdował się ogromny staw z mnóstwem ryb. Rozpakowałaś rzeczy i usiadlaś na ławce przed domem. Cisza i spokój – te dwa słowa idealnie opisywały atmosferę tu panującą.

W tym samym czasie w hotelu:

Louis w żaden sposób nie potrafił pocieszyć płaczącego Styles’a. Nawet najgłupsze żarty nie sprawiały mu radości. Liam rozkładał ręce, bowiem nikt nie wiedział, gdzie mogłaś się udać. Nikt nie znał tu twoich znajomych. W końcu byłaś w swoim kraju, więc odnalezienie miejsca, w którym przebywasz byłoby z pewnością nielada zagadką.. Mijały kolejne dni. Harry nie chciał nic jeść, siedział ciągle w hotelowym pokoju z twoim zdjęciem w ręku. Z nikim nie rozmawiał, nie odpowiadał nawet na najprostsze pytania. Mówił tylko w kółko ‘odeszła, odeszła’. Przyjaciele zaczynali się już poważnie martwić zaistniałą sytuacją. Niestety żaden z nich nie miał pojęcia jak ukoić ból Hazzy. W końcu wyzwanie podjęła Danielle. „Wiem, że mnie słyszysz.”  Powiedziała do leżącego tylem chłopaka. „Jak chcesz odzyskać Lily leżąc kolejny dzień w łózku i nic nie robiąc? Myślisz, że to coś da? Myslisz, że ona o tym wie? Bo ja sądze, że nie. Zawalileś, to musisz to teraz naprawić, a nie jeszcze się nad sobą użalać. Pomyśl, co ona czuje. Ty ją znasz z nas wszystkich najlepiej. Ty powinieneś odnaleźć trop w jej sprawie. Harry do cholery weź się w garść! Nie takiego Styles’a znamy! Nie takiego Harry’ego kocha Lily!” – ochrzaniła go Peazer. Nie było jej z tym dobrze, ale wiedziała, że to jedyne wyjście do zmotywowania lokatego chłopaka. „ Ona mnie nie kocha..” – usłyszała w odpowiedzi. „Nawet nie wiesz jak się mylisz” – rzuciła Dani i wyszła z pokoju. Stojący przy drzwiach Liam, nie był pewny czy jego dziewczyna dobrze zrobiła kierując aż tak silną wiązankę słów do Hazzy. Ale widocznie tak, bo już chwilę później wszyscy ujrzeli ubranego w czarne spodnie i fioletową bluzę wychodzącego z pokoju Harry’ego. „A ty dokąd?” – krzyknął Zayn. „Wiem, gdzie ona może być.” – odpowiedział twój ukochany. „Jedziemy z tobą” – padło z ust Niallera. „Nie. Doceniam to co dla mnie robicie, ale chce pojechać sam.” – oświadczył loczek tuląc przyjaciela. „Tylko zadzwoń jak dojedziesz” – dodał Louis. „Jesteś cudowna!” – wyszeptał Liam do Danielle i delikatnie musnął ją ustami w szyję. „Dziękuje!”

Było południe. Siedziałaś na werandzie popijając sok jabłkowy. Zero planów na dziś. Wyjęłaś telefon z kieszeni. Bombardowały Cię setki sms’ów od Harry’ego, Lou i reszty przyjaciół. Nie odczytywałaś wiadomości kilka dni, dlatego tyle się tego uzbierało. Tomlinson pisał, że źle z Hazzą, Danielle i Liam też. Przeraziłaś się. Byłaś zła, że nie spojrzalaś wcześniej na iPhona. Napisałaś tylko krótkie ‘ Żyję. Nic mi nie jest, nie martw się!’ i wysłałaś Styles’owi. Odpowiedzi już nie otrzymałaś. Kolejny nudny dzień spędzony w samotności. Nikogo tu nie znałaś i prawdę mówiąc nie miałaś ochoty poznawać. Takie przebywanie z samą sobą było na swój sposób przyjemne. A może tak naprawdę było tylko ucieczką od problemów, ucieczką od rzeczywistości? Nadal rozmyślałaś na temat słów owej staruszki, która spotkałaś na dworcu pkp. Nadal nie przestałaś zastanawiać się, co dalej z Tobą i z Harrym. Przez te kilka dni cholernie się za nim stęskniłaś. Kiedy go nie było czułaś jak w powietrzu czegoś Ci brakuje. On sprawiał, że byłaś szczęśliwa. Jego uśmiech wywoływał skurcz mięśnia sercowego. Jego dołeczki były najlepsze na świecie. Pomimo tego jak Cie potraktował nie potrafiłaś źle o nim mówić. To smutne. Kochałaś tego wariata ponad życie i nie wyobrażałaś sobie ani jednej chwili bez niego, a tymczasem już trzeci dzień spedzaliście w ogromnej odległości od siebie. On tam, w hotelu w Warszawie. Ty w górskiej chatce w Zakopanem. O ironio. Kto by pomyślal, że los Was tak rozdzieli? Ciekawa byłaś czy jeszcze to wszystko się ułoży, czy będziesz umiała mu wybaczyć? Czy chcesz z nim nadal być? Na te pytania musiałaś jak najszybciej udzielić sobie odpowiedzi, ale to nie było wcale takie proste. Resztę dnia spędziłaś na przeglądaniu internetu i słuchaniu muzyki. Nadchodził wieczór. Zdecydowałaś się pójść nad staw. Wzięłaś swój pamiętnik i coś do pisania. Usiadlaś pod ogromnym drzewem na mięciutkim kocyku. Gałęzie wierzby płaczącej delikatnie opadały tworząc w ten sposób taki maly azyl. Wzięłaś do ręki ołówek i zaczęłaś kręślić coś na ekologicznym papierze. Już po piętnastu minutach to ‘coś’ nabierało kształtów. Powoli i stopniowo stawialaś każdą kreskę. Wczułaś się w rolę. Słonko powoli zachodziło. Jego promienie jeszcze subtelnie drażniły twoje oczy. Nagle podskoczyłaś ze strachu, bowiem ktoś dotknął twojej ręki. Bałaś się odwrócić. Na tym odludziu byłaś sama, więc kim mogł być ten osobnik. „Nie bój się, to ja..” – usłyszałaś za plecami ten ciepły głos, natychmiast rzucilaś się w jego ramiona. Obejmował Cię i mocno tulił. Płakałaś. Cholernie Ci go brakowało. Zaledwie parę dni rozłąki, a takie emocje. Przez twój potok łez miał całą mokrą koszulkę. Nadal obejmował Cię silno, calował po pięknie pachnących włosach. „Lily, ja.. cholera przepraszam! Nie pocałowałem jej, ona się na mnie rzuciła. Chciałem Ci już wtedy to powiedzieć, ale wybiegłaś..„ Zrobiło Ci się głupio. Twoje ciało przeszło dziwne ciepło. Zarumieniły Ci się policzki. Nie wiedziałaś, co masz powiedzieć. Zachowałaś się jak idiotka. Powinnaś była poczekać wtedy, aż się wytłumaczy. Ale emocje wzięły górę. Byłaś równie porywcza jak Harry. Te parę dni bez swojej obecności dało wam sporo do myślenia. Uniosłaś twarz do góry. Chłopak ujrzał twoje rozmazane od tuszu oczy. „Kochasz mnie jeszcze?” – padło z jego ust.

Czy Lily będzie w stanie wybaczyć Harry’emu ten pocałunek? Jak potoczą się losy Victorii? Czy Niall spotka w końcu na swojej drodze odpowiednią dziewczynę? Czy istnieje prawdziwa miłość? Ale co najwazniejsze: co dalej ze związkiem głownych bohaterów? I co odpowie Lily? Bez miłości oddech to tylko tykanie zegara.